ေလေအးေတြပဲ တိုက္ေနတယ္။ ေလထုထဲမွာ စီးေမ်ာပါလာ တတ္တဲ့ ‘ရနံ႔’ ေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ သာယာလိုက္တာ။ ယူကလစ္ပင္ ႀကီးေတြဆီက ယူကလစ္နံ႔၊ အိမ္ အဝင္ဝမွာရိွတဲ့ လိေမၼာ္ပင္က ပြင့္ ေနျပန္ေတာ့ ေမႊးပ်ံ႕တဲ့ရနံ႔ေတြ၊ သန္႔ရွင္းလတ္ဆတ္တဲ့ ေလျပည္ထဲ မွာ ၾကည္ႏူးလန္းဆန္းေစတဲ့ၿမိဳ႕ပါ။ ေရာက္ဖူးခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ရြာေတြမွာ သူ႕သဘာဝနဲ႔သူ လွတာခ်ည့္ပဲ။ သာယာတာခ်ည့္ပါပဲ။ ဟိုးတုန္းက ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ပုဂံ ကို ဘုရားဖူးသြားၾကေတာ့ ပူလိုက္ တဲ့ေန။
ထီးေဆာင္းထားတာေတာင္ မွ ေျခဖမိုးမွာပူလို႔၊ က်က္လို႔။ ဒါေပမဲ့ထေနာင္းရိပ္မွာ ခိုရင္း၊ ေႏြ ေလေလးအသုတ္မွာ ခ်က္ခ်င္းဆို သလိုေအးျမသြားတာေပါ့။ ေႏြေလ နဲ႔အတူ ေခၚလာတတ္တဲ့ ရြက္ေၾကြ ေတြကို ခ႐ုပတ္လိုေခြသြားေစတဲ့ ေလေပြငယ္ေလးေတြကလည္း ဆန္းလိုက္တာ။ ေလျပည္ထဲမွာ ‘တ႐ွဴး႐ွဴးတရွားရွား’ ျမည္ေနတဲ့ ထန္းပင္ေတြဟာ သဘာဝေတး တစ္ပုဒ္ကို ဆုိညည္းၿပီး ေလဟုန္စီး ယိမ္းအကကိုကလို႔ေနေတာ့ ၾကည့္ လို႔ေကာင္းျပန္ေပါ့။
ပူတယ္ ေအးတယ္လို႔ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြကလည္း လိုရာဆြဲၿပီး ေတြးယူေနၾကတဲ့ ေလာကႀကီးထဲ မွာ ေအးတဲ့ေဆာင္းဆုိ ေႏြကို တမ္းတၾက။ ေႏြက်ေတာ့လည္း ပူလိုက္အုိက္လိုက္တာ၊ မုိးကေလး တစ္ၿဖိဳက္ႏွစ္ၿဖိဳက္က်လိုက္စမ္းပါ။ မုိးရာသီမွာ မိုးေတြေစြျပန္ေတာ့၊ စိုတိစိုစြတ္ေအးေနတာကို လက္ မခံခ်င္ျပန္ဘူး။ ေအး မယ့္ေအး ေတာ့ ႏွင္းကေလးေတြနဲ႔ေဆာင္းက ပဲ ေကာင္းေနသေယာင္ေယာင္။ ခါေတာ္မီပင္ႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း နဲ႔ေရာက္တတ္ရာရာေတြကို ကြၽန္မ ေတြးေနမိ တယ္။ သည္ေန႔က ႐ုံး ပိတ္ရက္ဆုိေတာ့ အေမနဲ႔ဘုရားဖူး ထြက္ၾကမလို႔ေလ။ အေမက အိမ္ အျပင္ကို ထြက္မလာေသးပါ။
ကြၽန္မ သည္ၿမိဳ႕ကိုေျပာင္းလာ ခဲ့တာ တစ္ပတ္ပဲရွိေသးတယ္။ ဂ်ဴတီဝင္လုိ႔ သံုးရက္ေျမာက္ေန႔မွာ ဌာနႀကီးတစ္ခုက ျပည္နယ္ၫႊန္ ၾကားေရးမွဴးအဆင့္ ေျပာင္းေရႊ႕ ႏႈတ္ဆက္ပြဲရွိလို႔တက္ရတာ။ ဘယ္ ဌာနက ဘယ္ေနရာမွာ ရွိမွန္းမသိ ေတာ့ ႐ံုးက ကားဒ႐ုိင္ဘာအားကိုး နဲ႔ သြားရတယ္။ အဲဒီႏႈတ္ဆက္ပြဲက အျပန္မွာ ဒ႐ုိင္ဘာက ”ဒါ.. ဆုေတာင္းျပည့္ဘုရားဗ်။ ဆု ေတာင္းလည္း ျပည့္တယ္။ ႐ႈခင္း လည္း ေကာင္းတယ္။ ဝင္ၿပီးဖူးပါဦး လား’ ေျပာလုိ႔ဝင္ဖူးခဲ့တာမုိ႔ ဒီေန႔ ေတာ့ ကိုယ္ေရာက္ဖူး တဲ့ဘုရားကို အေမဖူးဖို႔ လိုက္ပို႔ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ အေရွ႕၊ အေနာက္၊ ေတာင္၊ ေျမာက္ရယ္လို႔ ေကာင္ေကာင္းမသိ ေပမဲ့ စိတ္နဲ႔တုိက္ၿပီးမွတ္ထားတဲ့ လမ္းေတြအတုိင္း လာခဲ့တာ။ ေရွ႕မွာ ဘုရားမုခ္ဦးကို ျမင္ရၿပီ။
”ေနာက္ထပ္ သံုးႏွစ္ႀကီးမ်ား ေတာင္ေနရဦးမွာ အေမ။ တျဖည္း ျဖည္းေတာ့ အျခားဘုရားပုထုိးေတြ ကိုလည္း သိလာမွာပါ”လို႔ အေမ့ ကိုေျပာရင္း ဘုရားမုခ္ဦးေရွ႕က ဆုိင္မွာ ဆုိင္ကယ္ကိုအပ္ခဲ့ၿပီး ေတာ့ အေမ့ေနာက္ကို လိုက္ အလာ၊ ဆုိင္ကယ္ေရွ႕ျခင္းထဲမွာ က်န္ေနတဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္ကို သတိ ရမိေတာ့ ေျပးၿပီးယူရျပန္ေရာ။
အေမက ဘုရားဆင္းတုေတာ္ ေရွ႕မွာရွိခိုးေနၿပီ။ ကြၽန္မေရာက္ အသြားမွာေတာ့ အေမက ကန္ ေတာ့ၿပီးအထ ကြၽန္မက အထုိင္။ ဘုရားကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးရဲ႕ သပၸာယ္လွတဲ့ မ်က္ႏွာေတာ္ကို ဖူးေတြ႕ၿပီး ကန္ေတာ့လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့…အသင့္ဝယ္လာတဲ့ ဖေယာင္းတုိင္နဲ႔ အေမႊးတုိင္ေတြ ကို အိတ္ထဲကထုတ္ၿပီး မီးညႇိ။ ကပ္လွဴပူေဇာ္တယ္။ ဘုရားရွိခိုး ကန္ေတာ့ၿပီး ဆုေတာင္းအမွ်ေပး ေဝလိုက္ပါတယ္။ အခုေလာက္ဆုိ ရင္ အေမတစ္ေယာက္၊ သည္ေစတီ ကိုလွည့္ပတ္ၿပီး ၾကည္ညိဳေ န ေလာက္ၿပီလို႔ ကြၽန္မထင္တယ္။
ဘုရားပရဝဏ္ထဲမွာ အေမ့ ကို ကြၽန္မလိုက္ရွာေတာ့ ေစတီရဲ႕ ညာဘက္ျမစ္ကမ္းကိုစီးၿပီး ျမင္ရ တဲ့ တံတုိင္းဘက္မွာ ရပ္ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီဘက္မွာ ဧရာ ဝတီျမစ္ႀကီးစီးဆင္းေနမယ္။ ၿပီး ေတာ့ အေဝးတစ္ေနရာမွာ ဗလ မင္းထင္တံတားႀကီးရွိေနမွာပါ။ အေမရွိရာကို ဣေႁႏၵရရနဲ႔လွမ္းၿပီး သြားလိုက္ေတာ့..သိပ္ၿပီး အံ့ၾသ စရာေကာင္းတဲ့ျမင္ကြင္း။ ရင္ထဲ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ‘ဒိတ္’ခနဲျဖစ္ သြားေစတဲ့ျမင္ကြင္း။ အေမ့ရဲ႕ေဘး မွာ အေမ့အရြယ္လူႀကီးတစ္ ေယာက္ရပ္ေနတယ္။ အေမ့ရဲ႕
အုတ္ေဘာင္ေပၚတင္ထားတဲ့ လက္ကို အဲဒီလူႀကီးကဆြဲယူလိုက္ သလားလို႔။ ဟုတ္တယ္။ အေမ့ရဲ႕ ဘယ္ဘက္လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ ကို အျဖားဆြတ္ကိုင္ၿပီး ၾကည့္ေန တယ္။ အေမ့လက္သူၾ<ြကယ္က လက္စြပ္ကေလးကိုလား။
သူတို႔နဲ႔ ကြၽန္မ ဘာမွမေဝး ဘူး။ အလြန္ေဝးလွ ေျခလွမ္းႏွစ္ ဆယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ သံုးဆယ္ေပါ့။ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္ေနရတဲ့ျမင္ ကြင္းဟာ ကြၽန္မကို တုန္လႈပ္သြား ေစတယ္။ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးရယ္ေန လိုက္ၾကတာ။ အထူးသျဖင့္ ကြၽန္မ တစ္သက္တာမွာ အေမ့မ်က္ႏွာက သည္အၿပံဳးမ်ိဳးၿပံဳးတာ တစ္ခါမွ မျမင္ေတြ႕ဖူးတဲ့အၿပံဳး။ ကြၽန္မ သူတုိ႔ရွိရာကိုမသြားေတာ့ပါ။ ေငး မိေငးရာ အေဝးတစ္ေနရာဆီကို ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ တကယ္ ေတာ့လည္း ကြၽန္မဟာ ဟန္ေဆာင္ ၿပီး ေငးၾကည့္ေနတာပါ။
ေရွ႕က ႐ႈခင္းဆုိလို႔ ဘာဆုိဘာမွမျမင္ဘူး။ မျမင္ဘဲၾကည့္ေနတာ။ စိတ္ထဲမွာ ျမင္ေနတာက အေမ့အၿပံဳးမ်ား။ ကြၽန္မျမင္ခဲ့ရတဲ့ျမင္ကြင္းက စကၠန္႔ ပိုင္း၊ မိနစ္ပိုင္းေ လာက္သာၾကာတဲ့ ခဏတာျမင္ကြင္းပါ။ ပတ္ဝန္းက်င္ က သည္ျမင္ကြင္းကိုျမင္သည့္တုိင္ ေစ ထူးထူးေထြေထြျမင္ကြင္းမဟုတ္ ေပမဲ့ ကြၽန္မရင္ထဲမွာေတာ့…။
‘‘ သမီး…သြဲ႕…” အေမ့ ရဲ႕ေခၚသံကို ၾကားလိုက္တယ္။ ကြၽန္မရွိရာကို အေမလာမယ္မွန္း ကြၽန္မႀကိဳတင္ခန္႔မွန္းမိၿပီးသား။ မလွည့္ခ်င္ လွည့္ခ်င္ အမူအရာမ်ဳိး နဲ႔ အေမေခၚရာဆီကိုလွည့္ရင္း အေမ့မ်က္ႏွာကို ကြၽန္မၾကည့္ လိုက္တယ္။ အေမ့အၿပံဳးမ်ားက အေမ့မ်က္ႏွာမွာ ပ်က္ပ်ယ္၍ မသြားေသးပါ။ အေမနဲ႔အတူယွဥ္ ၿပီးပါလာတဲ့ လူႀကီးက ကြၽန္မကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ၿပံဳးျပ တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မနဲ႔အေမတုိ႔ အနားကေန ေရွ႕ဘက္ကိုဆက္ၿပီး ေလွ်ာက္သြားေရာ…။
အသားလတ္လတ္၊ ဥပဓိ႐ုပ္ ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ တည္ၿငိမ္ေအး ေဆးတဲ့မ်က္ႏွာ။ ပင္နီေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့တုိက္ပံုနဲ႔ အစိမ္းရင့္ေရာင္ ရခိုင္လံုခ်ည္ကို ဝတ္ဆင္ထားပံု
ကလည္း တကယ့္လူႀကီးလူေကာင္း တစ္ေယာက္ပါပဲ။ သူ႔ကိုၾကည့္ရင္းနဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးျမင္ဖူးသလိုလို။ ဘယ္မွာျမင္ဖူးတာပါလိမ့္။ ဦးေႏွာက္ထဲက မီမုိရီဖိုင္ကို အျပန္ အလွန္အျမန္ေမးၿပီး ေတြးေနမိ တယ္။ သိၿပီ…။ ဟိုတစ္ေန႔က ႏႈတ္ဆက္ပြဲလုပ္တဲ့ ရွမ္းျပည္နယ္ ကို ေျပာင္းမယ့္ၫႊန္မွဴးပဲ။ ကြၽန္မ အေမ့ကိုစကားတစ္လံုးမွ မေျပာ ျဖစ္ဘူး။ ရင္ထဲမွ ဆုိ႔တစ္ေနလို႔။ အေမ့ကို အေသအခ်ာၾကည့္ျပန္ေတာ့ ခါတုိင္းေန႔ေတြထက္ပိုၿပီး လွေနသလားလို႔။
အေမက ကြၽန္မလက္ကို လွမ္းၿပီးကိုင္လိုက္ေတာ့မွ လမ္း ေလွ်ာက္ဖို႔ကို သတိရတယ္။ သား အမိႏွစ္ေယာက္လမ္းေလွ်ာက္လာ ၾကရင္းနဲ႔ ေခါင္းေလာင္းထုိးသံၾကား လိုက္ရေတာ့ အေမ့ေျခလွမ္းေတြ က တုံ႔ခနဲရပ္သြားတယ္။ ကြၽန္မ လက္ကိုကိုင္ထားတဲ့ အေမ့လက္ ေတြက ေျပေလ်ာ့သြားေရာ။ ေခါင္း ေလာင္းထုိးသံၾကားရာဆီကို အေမ လွည့္အၾကည့္မွာ ကြၽန္မပါလွည့္ ၾကည့္မိတယ္။ ေခါင္းေလာင္းထုိး ေနသူရဲ႕ေနာက္ေက်ာကို လွမ္းၿပီး ျမင္ေနရတယ္။ ပင္နီေရာင္ေဖ်ာ့ ေဖ်ာ့တုိက္ ပံုအက်ႌနဲ႔ လူႀကီးပါ။ အေမက ေတြေတြေလးေငးၾကည့္ ေနရာက သတိကို ခ်က္ခ်င္းထိန္း လိုက္ပံုပါပဲ။ ကြၽန္မကိုၿပံဳးျပရင္း ကြၽန္မလက္ကို အရင္လိုကိုင္ၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့ၾက ပါတယ္။
ဆုိင္ကယ္အပ္ထားတဲ့ ေနရာ အေရာက္၊ ကြၽန္မရင္ထဲမွာ မေန ႏုိင္လြန္းလို႔ အေမ့ကိုဖြင့္ၿပီး ေျပာ ျဖစ္လိုက္တယ္။ ‘‘အေမ..သြဲ႕.. သူ႔ကိုသိတယ္”။ ကြၽန္မရဲ႕စကားသံ က မာဆတ္ဆတ္။ တုိျပတ္ျပတ္။ အေမ့မ်က္ႏွာကို အေသအခ်ာ ၾကည့္ၿပီးေတာ့။ အေမ့ရဲ႕မ်က္လံုး ေတြက လက္ခနဲ။ တုတ္ကလည္း ဆတ္ခနဲ။ ‘ဘယ္လိုလုပ္ သိတာလဲ’။ ‘လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ရက္က သူ႕ႏႈတ္ဆက္ပြဲ ကိုသြားခဲ့တာ။ သူက ရွမ္းျပည္နယ္ ေျမာက္ပိုင္းကိုေျပာင္းမယ့္ ၫႊန္မွဴး ဦးတင့္ေဆြ။ အေမ့မ်က္ႏွာက အေရာင္ေဖ်ာ့ သြားတယ္။ ‘ေၾသာ္’ ..တဲ့။
အေမ့ႏႈတ္က ‘ေၾသာ္’လို႔ပဲ ေျပာတာ။ ‘ဟုတ္လား..၊ အေမနဲ႔ သိတယ္။ ဘယ္တုန္းကသိခဲ့ၾကတာ ..ဘာေပါ့..ညာ..ေပါ့..’လို႔ မေျပာဘူး။ ကြၽန္မစိတ္ထဲမွာ ေအာင့္ သက္သက္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပဲ ‘‘ သမီး..သြဲ႕၊ အေမေနမေကာင္းဘူး။ ရင္ေတြတုန္လို႔”တဲ့။ ႐ိုင္းတာလိုလို ခက္ထန္တာလိုလိုဆိုတဲ့ ကြၽန္မစိတ္ဟာ..ေၾကကြဲျခင္း ဆီသို႔ ဦးတည္ခ်က္ေျပာင္းသြားေရာ။ အေမ့ပခံုးေလးကိုဖက္ၿပီး အုတ္ထိုင္ခံုေလးမွာ ခဏထုိင္ေစျပီး နားေနရတယ္။
ဘုရားကအျပန္မွာ နီးရာ ေဆးခန္းတစ္ခုကိုဝင္ၿပီး အေမ့ကို ျပတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ေလးႏွစ္ေက်ာ္က ရင္ေခါင္းခြဲစိတ္ခဲ့တာ။ သံုးႏွစ္ ေလာက္ ေဆးစြဲၿပီး ေသာက္ခဲ့ရတာ။ ၿပီးေတာ့ ေသာက္ခဲ့ရတဲ့ေဆးအမ်ိဳး အစားေတြပါေျပာျပေတာ့ ဆရာ ဝန္က အေသအခ်ာစမ္းသပ္ေပးပါ တယ္။ အေမေသာက္ခဲ့တဲ့ေဆးေတြ က ျဖတ္ထားလို႔မ သင့္ဘူးတဲ့။ ေဆးအၫႊန္းေတြအတုိင္း ဆက္ၿပီး ေသာက္ဖို႔မွာတယ္။ အေမ ဒီေန႔ အိပ္ရာဝင္ေစာတယ္။ အိပ္ေပ်ာ္ ေနတဲ့အေမ့မ်က္ႏွာကို ကြၽန္မ အေသအခ်ာၾကည့္ေန မိတယ္။ ေစ့ေစ့ၾကည့္ေလ အေမ့မ်က္ႏွာက ၿပံဳးေနတယ္လို႔ ထင္ရေလပါပဲ။
***
အခုတေလာမွာ ကြၽန္မ အလုပ္ဝင္ခ်ိန္ေတြေစာတယ္။ အလုပ္ဝင္စမို႔၊ အရွိန္မရေသးတာ ရယ္၊ ဒီမွာရွိတဲ့ဝန္ထမ္းေတြ၊ ေဒသ အေျခအေနေတြကို မကြၽမ္းဝင္ ေသး တာလည္း ပါတယ္။ ဆက္ သြယ္ေရးခက္ခဲတဲ့ၿမိဳ႕နယ္ေတြဆီ က စုၿပံဳၿပီးတက္လာတတ္တဲ့အလုပ္ ေတြေၾကာင့္လည္း တစ္ခါတစ္ရံ မွာ အလုပ္ေတြက ပံုကုန္ေရာ။ ဒီေန႔ အစီရင္ခံစာတစ္ေစာင္ ေရးေနတာ။ စုေဆာင္းထားတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ၊ ကိန္းဂဏန္း ေတြက ေသခ်ာဖို႔လိုတယ္။
ဂဏန္းတြက္စက္ကိုလွမ္းၿပီး အယူမွာ ေရေႏြးေသာက္တဲ့ ဖန္ပန္းကန္လံုးေလးကုိ တံေတာင္ ဆစ္နဲ႔တုိက္မိသြားတယ္။ စားပြဲခံု ေပၚကေန လိမ့္လိမ့္…လိမ့္လိမ့္ နဲ႔ လိမ့္သြားလိုက္တာ လက္နဲ႔လွမ္း ၿပီး ဖမ္းလိုက္ေပမဲ့ မမီလိုက္ေတာ့ ဘူး။ စားပြဲစြန္းကေန ေအာက္ကို က်သြားၿပီ။ ‘ခြၽမ္း’ဆုိတဲ့က်ကြဲသံ ေပၚလာလိမ့္မယ္လို႔ စိုးရိမ္စြာနဲ႔ နားစြင့္ေနတုန္း။ ‘ဘုတ္’ခနဲ အသံ ထြက္လာေတာ့။ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ပံုထားတဲ့ ဖိုင္ေတြေပၚကို က်သြား တာပဲလို႔ သိလိုက္တယ္။ ေတာ္ ေသးတာေပါ့။
အလုပ္လုပ္ေနရာက ထၿပီး ပန္းကန္လုံးက်သြားတာကို သြား ေကာက္မိတယ္။ ပန္းကန္လံုးက ကြဲမသြားပါဘူး။ ဒါေပမဲ့အက္ေတာ့ အက္သြားတယ္။ အက္သြားတာ ဆုိေတာ့ မေကာင္းေတာ့ဘူး။ လႊင့္ ပစ္လိုက္ရမလား။ လႊင့္ပစ္ရေအာင္ ကလည္း သံုးမယ္ဆုိရင္သံုးလို႔ ရေသးတယ္။ အက္သြားတယ္ဆုိ တာက တစ္သားတည္းမ ဟုတ္ ေတာ့ေပမဲ့ အလံုးအထည္အရ ကြဲျပားျခားနားသြားတာမ်ဳိး မဟုတ္ ျပန္ဘူး။ သီးျခားရပ္တည္မႈႏွစ္ခု ထိစပ္ေနတာ။ ထိစပ္ေနေတာ့ အလံုးအထည္တစ္ခု ျဖစ္တည္ေန ျပန္ေရာ။
ကြၽန္မကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ စိတ္ မရွည္ေတာ့ဘူး။ ‘ငါ့ႏွယ္ေနာ္..ပန္းကန္လံုးအက္တဲ့ကိစၥမ်ား ေရႀကီးခြင္က်ယ္လုပ္လို႔’ ႏႈတ္က ထုတ္ၿပီး ညည္းမိတယ္။ စားပြဲမွာ ျပန္ထုိ င္ေတာ့လည္း ဒီအက္ ေၾကာင္းကိစၥက စိတ္ထဲမွာေပၚလာ ျပန္ေရာ။ ဘာလို႔လဲ။ အေမ့ကို သတိရသြားလို႔။ အေမ… ဒီအက္ေၾကာင္းကိစၥကို ေလးေလး နက္နက္ေတြးေ နတာဟာ အေမ့ ေၾကာင့္။
စိတ္ေတြက ပ်ံ႕..ပ်ံ႕သြား တယ္။ ပ်ံ႕သြားတဲ့စိတ္ကိုထိန္းရင္း အလုပ္ေတြထဲကို အာ႐ုံစိုက္ၿပီး ဖိ လုပ္ေနမိတယ္။ ပ်ံ႕သြားတဲ့စိတ္ေတြ က တျခားေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ အတိတ္ရဲ႕ပံုရိပ္ဆုိတဲ့ ကြၽန္မတုိ႔ ငယ္ငယ္က သတိမထားမိတဲ့ အခ်က္ေတြဟာ အခုေတာ့စဥ္းစား စရာျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။ အေဖနဲ႔အေမ အိမ္ေထာင္က်တဲ့အေၾကာင္းကို အဘြားက ေျပာျပဖူးတယ္။ အဲဒီ တုန္းက နားေထာင္႐ုံပဲ။ မွတ္ထား ႐ုံပဲ လို႔ထင္ခဲ့မိတာ။ ကြၽန္မအေဖရဲ႕ အေဖ (ကြၽန္မတုိ႔အေဖႀကီး)က ပြဲ႐ုံ လုပ္ငန္းေတြလုပ္တာ၊ အေဖက ဘြဲ႕ရၿပီးေတာ့ လက္ငုတ္လက္ရင္း ျဖစ္တဲ့ အိမ္ကပြဲ႐ုံမွာပဲ ဝင္လုပ္တာ တဲ့။ ”သမီးတုိ႔အေဖေပါ့ေအ၊ မႏၲေလးက သမီးတုိ႔အေမရဲ႕ အေဖ ဆီကိုသြားၿပီး ပို႔ထား တဲ့ကုန္နဲ႔ စာရင္းေတြကို ရွင္းဖုိ႔သြားတာ။ မႏၲေလးကအျပန္မွာ စာရင္းေတြ လည္း ရွင္းခဲ့ပါရဲ႕။ စာရင္းအသစ္ တစ္ခုလည္း ထပ္တုိးလာတာပါပဲ။
သမီးတို႔အေမကိုေတြ႕ခဲ့တာ။ အဲဒါ အခုေၾကာင္းလမ္းေပးစမ္းပါ။ အခု..ေတာင္းေပးစမ္းပါနဲ႔။ ငါ့ေယာက်္ားခမ်ာ သူ႔သူငယ္ခ်င္း မႏၲေလးကပြဲစားႀကီးကို ဇြတ္ အတင္းနား ခ်ၿပီး ေတာင္းပန္ရ တယ္။ ဟိုကလည္း အေၾကာင္း ေပါင္းသိသူေတြဆုိေတာ့ လက္ခံ သေဘာတူပါတယ္။ သေဘာတူ တယ္ဆုိတဲ့ အသံၾကားကာရွိေသး တယ္ ဒီကေန ရက္ေရြး၊ ဖိတ္စာ ႐ိုက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းဆုိသလိုပဲ သြား ၿပီးေတာင္းၾကရမ္းၾက။ မဂၤလာပါ ေဆာင္ခဲ့ၾကသတဲ့ေတာ္။ သတုိ႔သား အေမျဖစ္တဲ့က်ဳပ္က တုိက္ဖြိဳက္ျဖစ္ ေနလို႔ မလိုက္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ သမီးတုိ႔ အေမကို တစ္ပါးတည္း ေခၚခဲ့ၾက တာ။ ‘အလိမၼာအိမ္ပါ’ဆိုတဲ့ စကား ပံုလိုေပါ့ကြယ္”။ ဒါက အဘြားေျပာ တဲ့ စကားၾကားဖူးတာ အဲဒီအခ်ိန္ မွာ အေမက မႏၲေလးတကၠသိုလ္မွာ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသူတဲ့ေလ။
ၾကားဖူးတဲ့ဇာတ္လမ္းက ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အေသ အခ်ာဆန္းစစ္ၾကည့္တဲ့အခါ အက္ ေၾကာင္းအရာကို ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႕ေနရသလိုလို၊ ကြၽန္မခံစားရ မိတယ္။ အေမနဲ႔အေဖရဲ႕ ဆက္ဆံ ေရးက တကယ္ေတြးၾကည့္ရင္ တစိမ္းျပင္ျပင္ေတြလိုပါပဲလား။ အေဖက တည္ၾကည္တယ္ထင္ရ ေပမဲ့ အေဖ့မ်က္ႏွာမွာ မာနရိပ္ စြန္းထင္းေနတယ္။ အေမက အေနေအးတယ္ဆုိေပမဲ့ စက္႐ုပ္ တစ္႐ုပ္လို အသက္မဲ့တယ္။ ေအး စက္တယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္က ၾကည့္ မယ္ဆုိရင္ေတာ့ အိမ္ေထာင္ေရး
ျပႆနာမရွိ ပကတိတည္ၿငိမ္ ေအးေဆးတဲ့ မိသားစုလို႔ အထင္ ရွိၾကေပမေပါ့။ ကြၽန္မကိုယ္တုိင္ လည္း သည္လိုပဲထင္တာ။ ကိုယ္ ကိုယ္၌ကလည္း ေက်ာင္းစာေတြနဲ႔ နပန္းလံုးေနခဲ့ရတာ။ အခ်စ္ဆုိတဲ့ အရာဟာ၊ ဘာပါလို႔ ေျခေျချမစ္ျမစ္ မသိခဲ့တာလည္း ပါတာေပါ့။
မွတ္မွတ္ရရ ကြၽန္မစတုတၴ တန္းမွာ စာေမးပြဲေတြက ေျဖရ ေတာ့မွာ။ ေဆာင္းအကုန္ေႏြအကူး ကာလ၊ ဒီအခ်ိန္မွာမွ ကြၽန္မက ဝက္သက္ေပါက္ၿပီးဖ်ားတယ္။ အေမက ကြၽန္မကိုျပဳလည္း ျပဳစု ေပးတယ္။ စာေတြကိုလည္းကူၿပီး က်က္ေပးတယ္။ အေမ့ေက်းဇူး ေၾကာင့္ စာေမးပြဲကို ေကာင္းမြန္စြာ ေျဖဆိုႏိုင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ကတည္းက အေမဟာ ကြၽန္မတို႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္နဲ႔အတူ အိပ္ခဲ့ တာ ဒီေန႔အထိေပါ့။ အေဖကေတာ့ သူ႔ထုံးစံအတိုင္း ညေနဆိုရင္ အရက္ေသာက္တယ္၊ ဒါက လည္း ကြၽန္မ သိတတ္စအရြယ္ကတည္း ကဆိုေတာ့ မဆန္းတဲ့ကိစၥတစ္ခုလို ေပါ့။ တစ္ခါတေလဆိုရင္ ထမင္း စားခန္းထဲမွာပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ ေန႔ေတြက မေရႏိုင္ ဘူး။ ဒီအေၾကာင္း အရာေတြဟာ တစ္ခ်ိန္ကေတာ့ မဆန္းဘူးဆိုေပမဲ့ အခုေတာ့ ကြၽန္မကို သံသယေတြ ပြားေစခဲ့ၿပီ ေပါ့။ ကြၽန္မ ဆယ့္ေလးႏွစ္သမီးမွာ အေဖဆုံး တယ္။ အေဖဆုံးတဲ့ ေရာဂါက အသည္းကင္ဆာ။ ကဲ …တိုက္ဆိုင္မေနဘူးလား။
အေဖနဲ႔အေမက ခ်စ္ႀကိဳက္ၿပီး ယူခဲ့ၾကတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သို႔ေပမဲ့ အတူတကြ ေပါင္းသင္း လာၾကၿပီပဲ။ သံေယာဇဥ္လုိ႔ေျပာ ရမလား။ နားလည္မႈလို႔ဆုိရမလား။ တစ္ဦးေပၚတစ္ဦး နားလည္ခြင့္ လႊတ္ၿပီးေနမွ မေနခဲ့ၾကေလေတာ့။ အေဖက အခ်စ္ကိုဖမ္းယူဆုပ္ကိုင္ ႏုိင္ရင္ အပိုင္ရလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ ပံုရတယ္။ တကယ္ေတာ့ အေဖ ရလိုက္တာဟာ ဖမ္းဆုပ္တဲ့ လက္ အတြင္းမွာ အမုန္းလက္တစ္ဆုပ္ စာပဲရခဲ့တာမ်ားလား ကြၽန္မစဥ္း စားမိတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အေဖက မ်ဥ္းေျဖာင့္တစ္ေၾကာင္း၊ အေမက လည္း မ်ဥ္းေျဖာင့္တစ္ေၾကာင္းပဲ ထားၾကပါစို႔။ သူတုိ႔ဟာ အတိတ္ကံ ေၾကာင့္ တစ္ေနရာမွာ ဆံုမွတ္ တစ္ခုအေနနဲ႔ ျဖတ္သြားၾကတယ္။ ဆံုစည္းၾကတယ္ ဆုိပါေတာ့။ ၾကက္ေျခခတ္သဏၭာန္ဆံုမွတ္မွ သည္ မ်ဥ္းေျဖာင့္တုိ႔ရဲ႕ လားရာ ဂုဏ္သတၱိအတုိင္း ေျဖာင့္တန္းစြာ ခြဲခြာသြားၾကေလသလားဆုိတာ။
***
ကြၽန္မတို႔ နယ္ကိုဆင္းရ တယ္။ စီမံခ်က္အတုိင္း ၿမိဳ႕နယ္ ေတြကို အေရာက္သြားရင္းေပါ့။ ကားတစ္တန္၊ စက္ေလွတစ္တန္၊ ေျခလ်င္တစ္တန္။ ျဖတ္သြားရတဲ့ ေဝးလံသီေခါင္လွတဲ့ ေက်းရြာေတြ ရဲ႕ လူေနမႈဘဝေတြ၊ တုိင္းရင္းသား ေတြဆီကိုပါ။ ရက္တစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာတယ္။ ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္ပါ တယ္။ အိမ္ကိုျပန္ေရာ က္ေတာ့ အေမ့ကို ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ေတြ႕ရရင္ပဲ ေမာခဲ့သမွ်ေျပပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမ့မ်က္ႏွာက အားနည္းေဖ်ာ့ ေတာ့ေနသလိုပဲ။
”အေမ..ေန ေကာင္း လား။ ေဆးေရာ ေသာက္ရဲ႕ လား”
လို႔ေမးေတာ့ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးလုပ္ ၿပီး ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ ညအိပ္ရာ ဝင္ေတာ့ ကြၽန္မက ခရီးပမ္းလာ တာမို႔ ေခါင္းခ်တာနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြား ေရာ။ မနက္လင္းေတာ့ ကြၽန္မ ကိုယ္ေပၚမွာ အေမၿခံဳတဲ့ေစာင္ေတြ ပါ တစ္ထပ္ႀကီး လႊားၿခံဳထားတာကို သတိထားမိတယ္။ ကြၽန္မတစ္ ေယာက္တည္း အိပ္ခဲ့ရတာလား။ ”အေမ ညက အိပ္ေရာအိပ္ရဲ ႕လား”လို႔ ေမးေတာ့ ”အိပ္ပါတယ္။ အေစာႀကီး ႏုိးေနလို႔” တဲ့။
ကြၽန္မ ႐ုံးသြားတယ္။ ေန႔ လယ္ ထမင္းစားျပန္လာေတာ့ အေမ့ကို အိပ္ရာထဲမွာေတြ႕ရ တယ္။ အိပ္ေရးပ်က္လို႔ေနမွာ။ ကြၽန္မ ခရီးသြားတဲ့ရက္ေတြမွာ ည ညတစ္ေ ယာက္တည္း အိပ္ရရွာမွာ။ ကြၽန္မကို စိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြနဲ႔ အေတာ့္ကို အိပ္ပ်က္ခဲ့မွာပဲ။ သား သမီးအိမ္ျပန္ေရာက္မွ စိတ္ဒုန္းဒုန္း ခ်ႏုိင္တဲ့ မိခင္ေသာကကိုလည္း သိၿပီးသားမို႔ ကြၽန္မ မႏိႈးရက္ေတာ့ ပါ။ အိမ္အျပင္ကို တိတ္တိတ္က ေလးျပန္ၿပီးထြက္ခဲ့တယ္။ ႐ုံးနား ကဆုိင္မွာ ဆန္ေခါက္ဆြဲစားၿပီး လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ေသာက္ လိုက္တယ္။ ေန႔လယ္ ႏွစ္နာရီ ေလာက္မွာ ကြၽန္မဆီကိုဖုန္းလာ တယ္။ အိမ္မွာ သန္႔ရွင္းေရးနဲ႔ အေလွ်ာ္အဖြပ္အတြက္ အကူေခၚ ထားတဲ့ ေဒၚမိကဆက္တာ။
”အေမသတိလစ္ေနလို႔ အျမန္ျပန္ လာပါ” တဲ့။ ကြၽန္မအိမ္ကိုျပန္ခဲ့ တယ္။ အေမ့ကိုၾကည့္ေတာ့ သတိ မရဘူး။ အနီးနားက ဆရာဝန္ကို ေျပးၿပီးပင့္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုန္တယ္ ဆုိ႐ုံသာ ခုန္ေနတဲ့ႏွလံုးက လံုးဝ ၿငိမ္သက္သြားခဲ့ၿပီ။ ဝမ္းနည္းျခင္း တုိ႔ရဲ႕ အထြတ္အထိပ္မွာ အမွန္ကို ေျပာရရင္ ကြၽန္မ ဒီေလာကႀကီးမွာ အသက္ဆက္ရွင္ မေနခ်င္ေတာ့ ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။
အစ္မ ‘ႏြဲ႕’ ဆီကို အေမဆံုးတဲ့ အေၾကာင္း ဖုန္းဆက္တယ္။ စာေမးပြဲနီးေနတဲ့ကေလးေတြနဲ႔ ေယာက်္ားက ခြင့္ယူဖို႔ မလြယ္တာ ေတြနဲ႔ပဲ မလာခဲ့ဖို႔ေျပာရတယ္။
”မွတ္တမ္းအေနနဲ႔ ဓာတ္ပံုသာ ၾကည့္ေတာ့။ ရက္လည္ၿပီးရင္ ဆင္းခဲ့မယ္” လို႔ပဲဲ ေျပာလိုက္တယ္။ ‘ႏြဲ႕’ လည္း စိတ္မေကာင္းတာရယ္၊ ငိုတာရယ္ကလြဲလို႔ ဘာတတ္ႏုိင္ တာမွမဟုတ္ဘဲေလ။ အသုဘကိစၥ အဝဝၿပီးၿပီ။ ရက္လည္ဆြမ္းကပ္ တယ္။ ဆြမ္းေကြၽးၿပီးတာနဲ႔ ေန႔လယ္ ရထားလက္မွတ္မွာတယ္။ ခြင့္ယူထားၿပီးသားမုိ႔ ကိုယ့္ၿမိဳ႕ ကိုယ္ ခဏျပန္ဦးမယ္။
႐ုံးအကူေလးလာ ေပးတဲ့ ရထားလက္မွတ္ကို အိမ္ ေရွ႕အထိထြက္ယူရင္း မွာစရာကိစၥ ေတြကိုမွာၿပီး ဧည့္ခန္းထဲကို ကြၽန္မ လွမ္းဝင္၊ စာအုပ္စင္ေပၚမွာ အေမ တပ္တဲ့ မ်က္မွန္ေလးတင္ထားတာ ကိုျမင္လိုက္တယ္။ မ်က္မွန္ေလး က သတင္းစာအေခါက္ကေလး ေပၚမွာ အေမတင္ထားတဲ့ အတုိင္း ရွိေနတာကို ရင္နာစြာနဲ႔ေငးၾကည့္ မိတယ္။ မ်က္မွန္ေလးကို တ႐ို တေသေခါက္ရင္း၊ အေမဖတ္သြား ခဲ့တဲ့ သတင္းစာကိုယူလိုက္ေတာ့ သတင္းစာအေခါက္ထဲက စကၠဴ ျဖတ္တဲ့ ကပ္ေၾကးတစ္ေခ်ာင္း ေလ်ာက်လာတယ္။ သတင္းစာကို ျဖန္႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နာေရး စာမ်က္ႏွာမွာ ကပ္ေၾကးနဲ႔ေဖာက္ ၿပီး ကိုက္ထားတဲ့အရာကို ေတြ႕ရ တယ္။ ဘာေၾကာင့္ကိုက္ယူထား တာလဲ။ ဘယ္သူဆံုးတာလဲ။ သိခ်င္စိတ္ျဖစ္မိေပမဲ့ အေမ့လုပ္ ေဆာင္ခ်က္ေတြထဲက ေနာက္ဆံုး က်န္ရွိေနတဲ့ လက္ရာေလးလို႔ပဲ ရင္ထဲမွာ ေျဖသိမ့္လိုက္ပါတယ္။ သတင္းစာကို ျပန္ေခါက္ၿပီး တင္ လိုက္တယ္။ မ်က္မွန္ေလးကိုေတာ့ သိမ္းလိုက္တယ္။
အိပ္ခန္းထဲမွာၾကည့္ရတာ ရွင္းရွင္းႀကီး။ အေမ့အိပ္ရာထဲမွာ မရွိပါ။ ခ်ိတ္ေတြနဲ႔ခ်ိတ္ထားတတ္ တဲ့ အဝတ္အစားေတြကိုလည္း မေတြ႕ရပါ။ အေမနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ႐ုပ္ဝတၳဳမဆုိထားနဲ႔ အေမ့ရဲ႕အေငြ႕ အသက္ေတာင္မွ သည္အခန္းထဲ မွာ က်န္ရွိမေနရစ္ေတာ့။ အေမ သံုးခဲ့တဲ့ဗီ႐ိုထဲက အေမ့အဝတ္ အစားေတြကို အစီအရီထပ္ၿပီး ခရီးေဆာင္ ေသတၱာထဲေျပာင္း ထည့္တယ္။ အေမ့အဝတ္အစား ေတြကို ႏြဲ႕ဆီပို႔မယ္။ အသံုးလိုတာ သံုး၊ မလိုတာေတြကို ေပးပစ္ဖို႔ေျပာ ၿပီးသား။ အလာတုန္းက သားအမိ ႏွစ္ေယာက္၊ အခုအိမ္အျပန္မွာ ကြၽန္မတစ္ေယာက္တည္း။ အေမ့ ကိုယ္စားကေတာ့ သည္ခရီးေဆာင္ ေသတၱာအိတ္ပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ရဲ႕။
အေမ့အက်ႌအထပ္ရဲဲ႕ ေအာက္မွာ အေမငယ္ငယ္က ကိုင္ခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္ကေလးကို ေတြ႕တယ္။ ငွက္ႏွစ္ေကာင္ပံုပါတဲ့ ပိုက္ဆံ အိတ္။ ဖြင့္လိုက္ေတာ့
ၾကည့္မွန္နဲ႔ ဘာနဲ႔။ ပိုက္ဆံအိတ္ကအခြံပါ။ ဘာမွမထည့္ထားပါဘူး။ အေမ အပ်ိဳတုန္းက ကိုင္တာလို႔ေျပာဖူး တယ္။ ၾကည့္ရင္းနဲ႔မွန္ရဲ႕ေနာက္က စကၠဴစေလးထြက္ေန တယ္။ အဲဒီ စကၠဴစေလးကို အသာေလးဆြဲထုတ္ လိုက္ေတာ့ သတင္းစာျဖတ္ပိုင္း။ ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ဦးတင့္ေဆြ… အသက္ ၅၇ ႏွစ္၊ ၫႊန္ၾကားေရးမွဴး၊ xxx ဌာန။တဲ့။ ဟို..အန္ကယ္ ႀကီး။ သူက အိမ္ေထာင္မရွိဘူးပဲ၊ လူပ်ဳိႀကီးေပါ့။ က်န္ေသးတယ္။ ဓာတ္ပံုတစ္ပံု။ အျဖဴအမည္းဓာတ္ ပံုထဲမွာ ခပ္ေခ်ာေခ်ာလူငယ္တစ္ ေယာက္ရဲ ႕ပံု။ ေနာက္ေက်ာမွာ ထာဝရခ်စ္ေနမယ့္ ‘ေမာင္’ တဲ့။ ေနာက္ထပ္က်န္ေသးတယ္။ စာရြက္ေခါက္တစ္ခု။ ေခါက္႐ိုးက်ဳိး ၿပီး ျပတ္ေနၿပီ။
ဝါေနတဲ့စာရြက္ ေခါက္အပိုင္းေလးေတြကို ဆက္ ၾကည့္ေတာ့ ‘စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕၊ စစ္ကိုင္း ေတာင္၊ သံုးထပ္ကန္တံတုိင္း၊ အလွဴေတာ္ျဖတ္ပိုင္း’။ အျပာေရာင္ ေလးေထာင့္ပံုႏွိ ပ္စာလံုးေတြနဲ႔။ အလွဴရွင္အမည္ေနရာမွာေတာ့။
‘တမလြန္ဘဝထိတုိင္ အမည္မေဖာ္ လိုသူႏွစ္ဦးေကာင္းမႈ’ တဲ့။ ေကာက္ ခံသူရဲ႕ လက္မွတ္နဲ႔ရက္စြဲ ေနရာက လံုးဝဖတ္မရေတာ့ ေလာက္ေအာင္ မြမြေၾကေနၿပီ။ ႏွစ္ေတြက ဘယ္ ေလာက္ၾကာခဲ့ၿပီမွန္းမွ မသိတာ။ ဒါေတြဟာ ဒါေတြဟာ ကြၽန္မ အေတြးမွ်င္ထဲမွာေတာ့…။
***
မႏၲေလးဘူတာႀကီးကို ရထားဆုိက္ေတာ့ နံနက္လင္းခါ နီးၿပီ။ အငွားကားေလးတစ္စီးကို ေခၚၿပီး စစ္ကိုင္းဘက္ကိုထြက္ခဲ့ တယ္။ ကားဆရာက ကြၽန္မသြား ခ်င္တဲ့ေ နရာကို သိတယ္တဲ့။ သူက ဘုရားဖူးပို႔ေနၾကဆုိေတာ့ ကြၽန္မ အတြက္ အဆင္ေျပသြားတာေပါ့။ ဧရာဝတီျမစ္နဲ႔ၿပိဳင္ေနတဲ့ လမ္း အတုိင္း စစ္ကိုင္းဘက္ကို ေမာင္း ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ စစ္ကိုင္း ေတာင္ေပၚေရာက္ေတာ့ လူသူ ရွင္းေနတုန္းပါပဲ။ ‘ဒါ..သံုးထပ္ ကန္ပဲ’ လို႔ေျပာရင္း ကားကိုရပ္ေပး ေတာ့ ကြၽန္မဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မသိေတာ့။ ကားတံခါးကိုဖြင့္ဆင္း ၿပီး ေလးကန္တဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ သံုးထပ္ကန္အုတ္တံတုိင္းေတြဆီ ကို။ တံတုိင္းမွာ ကမၸည္းထုိးထားတဲ့ အလွဴရွင္မ်ားအမည္ကို တစ္ခန္း ခ်င္းလိုက္ ဖတ္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ၂၃ ခန္းေျမာက္မွာ ေတြ႕ၿပီ။ ေနာင္ ဘဝထိတုိင္ အမည္မေဖာ္လိုသူ ႏွစ္ဦးေကာင္းမႈတဲ့၊ အံ့ၾသထိတ္ လန္႔စြာနဲ႔စာလံုးေတြ ကို ေနာက္ တစ္ေခါက္ ထပ္ဖတ္လိုက္တယ္။ စာလံုးေတြကိုၾကည့္ရင္း မႈန္ဝါးလာ တယ္။ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြဟာကြၽန္မႏႈတ္ဖ်ား ကို အေမလို႔ တေစခဲ့ၿပီ။ အုတ္ တံတုိင္းေလးကို ဝေအာင္ၾကည့္ၿပီး ေတာ့မွ ကားဆီကို လာခဲ့တာ။ ကားဆရာက ပုညရွင္ဘုရားသြားဦး မွာလားလို႔အေမးမွာ ေခါင္းညိတ္ ႐ုံပဲ ညိတ္ျပႏုိင္ပါေတာ့တယ္။
ပုညရွင္ဘုရားေရာက္ေတာ့ ဘုရားကန္ေတာ့ၿပီး အေရွ႕ဘက္ ေစာင္းတန္းဘက္ကို ထြက္ခဲ့တယ္။ သာယာလွတဲ့ ျမစ္ျပင္နဲ႔ေတာ ေတာင္ေတြက စိမ္းစိမ္းညိဳ႕ညိဳ႕။ ဧရာျမစ္ေပၚမွာ ေနျခည္ႏုႏုက ထုိးဆင္းျဖာက်လ်က္။ လိႈင္း ကေလးေတြက ငါးႀကီးတစ္ေကာင္ ရဲ႕ အေၾကးခြံေလးေတြလိုပါ။ အရြက္မဲ့အကိုင္းတစ္ခုေပၚမွာ ငွက္ တစ္ေကာင္နားေနတာကို ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ နားခိုေနရင္း ဘာသာဘာဝတြန္က်ဴးေနတဲ့ အသံ ကိုလည္း ၾကားရတယ္။ အပူအပင္ ကင္းမဲ့စြာ ရင္ထဲရွိတာေတြကို သီက်ဴးေနတာလားလို႔။ သူ႕အနား ကို ေနာက္ထပ္ငွက္ေလးတစ္ ေကာင္က လာနားတယ္။ တြန္ေန တဲ့ ငွက္ကေလးက ႐ုတ္တရက္ထ ၿပီး ပ်ံသြားေရာ။
သူပ်ံသြားတဲ့ေနရာ ကို ေနာက္ငွက္ကေလးကလည္း လိုက္ပ်ံသြားတယ္။ သူတုိ႔ဘယ္ဆီ ကိုလည္း ကြၽန္မ ၾကည့္ေနရင္းက ျမင္ကြင္းမွ သူတုိ႔ေပ်ာက္သြားၿပီ။ ဒီကမ ၻာေျမျပင္ရဲ႕ တစ္ေနရာဆီကို ေနမွာပါ။ ဟုတ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ နားခဲ့တဲ့အကိုင္းေလးက ေလထဲမွာ ဆတ္ဆတ္တုန္ၿပီး က်န္ရစ္တယ္။ ဒီအကိုင္းေလး ဆတ္ဆတ္တုန္ေန တာကို ရပ္သြားသည္အထိ ကြၽန္မ မၾကည့္ရက္ေတာ့ပါ။ ျပန္လာခဲ့ တယ္။ အျပန္မွာေတာ့ စစ္ကိုင္း တံတားအေဟာင္းဘက္က လွည့္ ျပန္ခဲ့တာ။ တံတားေဟာင္းေပၚမွာ ကားအသြားအလာက နည္းေတာ့ ႐ႈခင္းေတြၾကည့္ရေအာင္ ကား ဆရာကရပ္ေပးတယ္။ အင္းဝၿမိဳ႕ အေဟာင္းရဲ႕ အေရွ႕ဘက္က ကပ္လ်က္ ရစ္ေခြစီးဆင္းေနတဲ့ ဒုတၴဝတီျမစ္က ဧရာဝတီျမစ္ထဲကို ေပါင္းဆံုစီးဝင္ေနတာကိုလည္း ေတြ႕ရတယ္။ ကခ်င္ျပည္နယ္က ျမစ္ဖ်ားခံတဲ့ဧရာဝတီရယ္၊ ရွမ္း ျပည္နယ္က ျမစ္ဖ်ားခံတဲ့ ဒုတၴဝတီ ရယ္ ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္၊ အခက္အခဲအထပ္ထပ္ ကို ရင္ဆုိင္ၿပီး သည္ေနရာမွာ ေပါင္းဆံုႏုိင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ သမုိင္း မတင္မီက ျမစ္ေတြျဖစ္ေပၚ ခဲ့ၾက တာဆုိေပမဲ့ သူတုိ႔ဆႏၵေတြအတုိင္း စီးဆင္းၾကရင္း မခြဲမျဖာဘဝတစ္ခု အသြင္နဲ႔ ေပါင္းဆံုစီးဝင္ခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ပါလား။ ေနာင္ဘဝအထိ တုိင္ အမည္မေဖာ္ လိုသူႏွစ္ဦး လွဴဒါန္းခဲ့တဲ့ျဖတ္ပိုင္းပါ အေမ့ အိတ္ကေလးကို ကြၽန္မတံတား ေပၚကေန ခ်လုိက္ပါတယ္။ သည္ ျမစ္ႏွစ္စင္းဆံုတဲ့အထိ ေမ်ာပါသြား မွာပါ။ တကယ္ေတာ့ အေမရယ္ …သက္မဲ့ျမစ္ေတြေသာ္မွ …။
ေအာင္ခ်င္းသစ္
(ဤ ရသ၀တၳဳတိုအား
ရတီမဂၢဇင္းမွ တစ္ဆင့္
ျပန္ကူးယူ ေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။)
Open Source URL
http://yatimagazine.com/archives/17503
