စာအုပ္အငွားဆုိင္ လြမ္းခ်င္း

ဓာတ္ပုံ−ညီညီေဇာ္(7daydaily)

စာအုပ္အငွားဆိုင္ေလးထဲသုိ႔ ၀င္လိုက္သည့္အခါ တိတ္ဆိတ္ျခင္းက စတင္ဆီးႀကိဳႏႈတ္္ဆက္သည္။

ညီညီညာညာ   စီထားပံုရေသာ္လည္း ကိုင္တြယ္သူမရွိ သည့္ စာအုပ္စင္တန္းမွာ ဖုန္အလိမ္းလိမ္းတက္လ်က္။ စာအုပ္စင္တန္းေပၚက ၀တၳဳစာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဆြဲယူလိုက္ၿပီး ေနာက္ေက်ာဖံုးကေနတစ္ဆင့္ အတြင္းဘက္အဖံုးထဲကို လွန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဘာပင္ျဖင့္ ေရးသားထားေသာ ဂဏန္းတြဲမ်ားက အတန္းလိုက္။ ၁၀၅/၇/၁၂၊ ၈၇/၈/၁၂၊ ၉၄/၉/၁၂ စသည္….။

ထိုဂဏန္းေတြက စာအုပ္အငွားဆိုင္ကေန စာအုပ္ငွားမည္ဆိုလွ်င္ ဆိုင္ကစာရင္းစာအုပ္ တြင္ စာရင္းသြင္းၿပီးေနာက္ ငွားရမ္းမည့္စာအုပ္တြင္ပါ မွတ္သားေပး ျခင္း ဆိုသည္ကို စာအုပ္ငွားရမ္း ဖတ္႐ႈသူမ်ား သိၾကပါလိမ့္မည္။ ဂဏန္းတြဲသုံးခု ေရးသားထားသည့္ အနက္ ေရွ႕ဆံုးဂဏန္းမွာ စီနီယာနံပါတ္ကို ရည္ၫႊန္းပါသည္။ အလယ္ကေတာ့ ေန႔စြဲကိုရည္ၫႊန္း ၿပီး ေနာက္ဆံုးဂဏန္းမွာေတာ့ အဂၤလိပ္လကို မွတ္သားျခင္းျဖစ္သည္။ ေရွ႕ဆံုးက စီနီယာနံပါတ္ ကို ၾကည္႔လိုက္႐ံုျဖင့္ တစ္ေန႔တစ္ ေန႔ စာအုပ္ငွားရမ္းမႈအေရအ တြက္ကို ခန္႔မွန္းႏိုင္ပါသည္။ ေနာက္ၿပီး စာအုပ္ေနာက္ေက်ာဖံုးအ တြင္းဘက္မွာ တစ္တန္းၿပီး တစ္တန္းေရးသားထားေသာ ရွည္လ်ားလွသည့္ ထိုဂဏန္းတြဲ မွတ္သားမႈမ်ားမွတစ္ဆင့္ စာအုပ္ တစ္အုပ္၏ ငွားရမ္းဖတ္႐ႈႈမႈႏႈန္း ကို ေတြ႕ျမင္ရမည္ ျဖစ္သည္။ ဒါေတာင္ရက္လြန္ယူကာ ငွားရမ္းမႈမပါေသး။ ထိုရွည္လ်ားေပမ်ားလွ ေသာ စာအုပ္ငွားရမ္းမႈ မွတ္တမ္းႀကီးေတြက ယခုေခတ္ကာလ မဟုတ္ပါ။ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားဆီကသာ ျဖစ္ေလသည္။

ငယ္စဥ္က မိဘမ်ား၏ လမ္းျပေခၚယူမႈေၾကာင့္ စာအုပ္အငွားဆိုင္ကေလးေတြႏွင့္ စတင္သိကြၽမ္းရသည္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ စံုလင္စြာထြက္လာေသာ ကာတြန္း႐ုပ္ျပေပါင္းစံုေၾကာင့္ တစ္ေန႔တေလမွ စာအုပ္အငွားဆိုင္မသြားရလွ်င္ မေနတတ္မထိုင္ တတ္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ကိုပူစီ၊ ဒီလံုး၊ ကုိစူပါ၊ သမိန္ေပါသြပ္၊ ဇီးကြက္လစဥ္၊ ဦးကပ္ေစး၊ ရွံစားဒိန္းေဒါင္၊ ျပာဂေလာင္ ျပာလေခ်ာင္၊ အ႐ုိင္း၊ ဦးစိတ္တိုႏွင့္ ေမ်ာက္ညိဳ၊ စံေရႊျမင့္၊ ဘုိဘုိ၊နန္းဦး၊ အပါလြင္၊ တင္ေမာင္၀င္း၊ ကိုေရႊထူး၊ ပိုးဇာ၊ တြတ္ပီ၊ ဒီရဲဂ်ာ စသည့္စသည့္ ကာတြန္း႐ုပ္ျပေတြက ကေလးတစ္ေယာက္၏ အာ႐ံုကို အေတာ္ေလးဖမ္းစားႏိုင္ ခဲ့သည္။

မနက္လင္းၿပီဆိုသည္ႏွင့္ မုန္႔ပင္ မစားႏိုင္ေသးဘဲ စာအုပ္အငွားဆိုင္ေရွ႕ သြားထိုင္ေစာင့္ခဲ႔သည့္ ေန႔ရက္ေတြက မ်ားမွမ်ား။ မိမိႀကိဳက္သည့္ စာအုပ္အသစ္ကေလးမ်ား ပါလာခဲ့ၿပီဆို လွ်င္ ၀မ္းသာလိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ အသစ္စက္စက္ ေကာ့ပ်ံေနသည့္ စာအုပ္ကေလးကိုဖြင့္ကာ နမ္း႐ႈပ္ၾကည့္မိသည္အထိ စာအုပ္အသစ္အနံ႔ေလးေတြကို စြဲေနမိသည္။ မိမိယူေနက်၊ ငွားေနက် စာအုပ္အမ်ိဳး အစားမ်ိဳးကို တျခားသူက ယူသြားၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့ ပြဲၾကမ္းေတာ့သည္။ ငွားသြားသူထံ ခဲႏွင့္သြားထုသည္။ ရန္ျဖစ္သည္။ စာအုပ္ကိုမရမက ျပန္လည္ေတာင္းယူ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စာအုပ္ဆိုင္က နာမည္ေပးထားသည္။ စာၾကမ္း ပိုးဟူ၏။

ၾကမ္းပိုးတစ္ေကာင္သည္ သူေသြးစုပ္ယူလို႔ရမည့္ ေနရာမွာေပ်ာ္သလို စာၾကမ္းပိုးတစ္ေယာက္ သည္လည္း သူ႔အတြက္ ရသ ေပါင္းစံု စုပ္ယူခံစား၍ရမည့္ စာအုပ္အငွားဆိုင္မ်ားတြင္သာ ေပ်ာ္ေလသည္။ ကေလးအရြယ္မို႔ ေဆာ့ခ်ိန္တန္ေဆာ့၊ ကစားခ်ိန္တန္ကစား၊ ေက်ာင္းစာလုပ္ခ်ိန္ လုပ္ခဲ့ေသာ္လည္း တျခားအခ်ိန္မ်ားတြင္ ေတာ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ျဖင့္ ေမြ႕ေလ်ာ္ေနရျခင္းသည္သာ ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆံုး အခ်ိန္မ်ားပင္။

မိုးရြာလွ်င္ ထီးတစ္ေခ်ာင္း ျဖင့္ စာအုပ္အငွားဆိုင္ကေလးဆီ ေျပးသည္။ ငွား၍ရလာသည့္ စာအုပ္ေတြကို ပလတ္စတစ္အိတ္ျဖင့္ လံုၿခံဳစြာထည့္သိမ္းရင္း အိမ္ကိုၿပန္သည္။ အိမ္ေရာက္လွ်င္ ေျခေဆးလက္ေဆးၿပီး ျခင္ေထာင္ထဲ ၀င္ကာ စာအုပ္ေတြ တစ္အုပ္ၿပီး တစ္အုပ္ဖတ္သည္။ အျပင္မွာ မိုးက သဲသဲမဲမဲ ရြာလို႔ေကာင္းေလ စာအုပ္ ေတြ တစ္အုပ္ၿပီးတစ္အုပ္ဖတ္ ကာ အရသာခံ၍ေကာင္းေလပင္။

ေဆာင္းတြင္း ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး ခ်ိန္ ေရာက္လာျပန္လွ်င္လည္း စာအုပ္ႏွင့္ တစ္စက္ကေလးမွ်ေ၀းခ်ိန္မေပးခဲ့ပါ။ မနက္ခင္း ေနေရာင္ျခည္မွာ အခ်မ္းေျပလႈံရင္းစာအုပ္ဖတ္ျပန္သည္။ ညဘက္ေရာက္ေတာ့  ဘက္ထရီမီး၊ဖေယာင္းတိုင္မီးေလးေတြျဖင့္ ေစာင္ၿခံဳကာ ဖတ္ျပန္သည္။ မနက္ႏိုးလွ်င္ ခ်က္ခ်င္းမထေသးဘဲ ေစာင္ၿခဳံလ်က္ စာအုပ္ေတြ ေကာက္ဖတ္ေနၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့ မိခင္ျဖစ္သူ က ေအာ္ေတာ့သည္။

ေႏြရာက္လာ ျပန္ေတာ့လည္း စာအုပ္ေတြႏွင့္ ပိုလို႔ေတာင္ နီးနီး ကပ္ကပ္ေနျဖစ္လာခဲ့သည္။ ေက်ာင္းပိတ္ၿပီျဖစ္၍ မနက္လင္းသည္ႏွင့္ စာအုပ္အငွားဆိုင္တန္း ေျပးကာ စာအုပ္ငွားဖို႔ တာစူေတာ့ သည္။ ေလာဘတႀကီးျဖင့္ ငွားလာသည့္ စာအုပ္ေတြျဖင့္ ပူစစေႏြေန႔ေတြကို ျဖတ္သန္းသည္။  ညဘက္ေရာက္လွ်င္လည္း လမ္းေဘးဓာတ္တိုင္ေအာက္ စာအုပ္ဖတ္ရင္း ေႏြညေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ သည္။

ေႏြေပါက္လွ်င္ေတာ့ စာအုပ္အငွားဆိုင္ေလးမွာ ပို၍ပို၍ လူ႐ႈပ္လာတတ္ေလၿပီ။ ပံုမွန္ငွားေနက်စာဖတ္သူအျပင္ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ ၍ ေရာက္လာတတ္သည့္ ကေလးေတြေၾကာင့္ စာအုပ္အငွားဆိုင္က ပိုၿပီး လူစည္လာခဲ့ေလၿပီ။ စာအုပ္အသစ္ရဖို႔အေရး ဆိုင္ရွင္ႏွင့္ ရင္းႏွီးေအာင္ေပါင္းရသည္။ စာအုပ္သြား၀ယ္သည့္ ဆိုင္ရွင္ကို ကားဂိတ္ကေန သြားႀကိဳသည္။ ပါလာသည့္ စာအုပ္ေတြခ်ဳပ္ဖို႔ ဂ်ပ္စကၠဴေတြ၊ ပလတ္စတစ္လိပ္ေတြကို သြားသယ္ကူၾကသည္။

စာအုပ္ခ်ဳပ္ေနသည့္ ဆိုင္ရွင္ေဘးမွာ ကေလးေတြက ပတ္လည္၀ိုင္းေနသည္။ ဘယ္စာအုပ္ကေတာ့ သားယူမည္၊ ဘယ္ကာတြန္းကေတာ့ သမီးအရင္ငွားမည္အသံေတြက ဆူညံေနသည္။ ဆိုင္ရွင္က စာအုပ္ခ်ဳပ္ရင္း ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္စာအုပ္ေပးရမည္ဆိုတာကို စိတ္ထဲကေန ခြဲတမ္းခ်ေနရသည္။ မျဖစ္မေန ခ်န္ထားေပးရမည္႔ အၿမဲတမ္းငွားရမ္းေနက် လူေတြအဖို႔လည္း စာအုပ္ေတြ ခ်န္တန္ခ်န္ရသည္။ ေကာင္တာအံဆြဲထဲ ၀ွက္တန္၀ွက္ရသည္။

ကေလးဘ၀ကေန တစ္ဆင့္ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္ေရာက္လာျပန္ ေတာ့လည္း စာအုပ္ပိုးက မေသေသး။ သိုင္းစာအုပ္အတြဲ လိုက္ဆိုလွ်င္ လူငယ္ေတြ ႀကိဳက္မွႀကိဳက္။ ေလးအုပ္တြဲ၊ ရွစ္အုပ္ တြဲေတြကို ေဟာတစ္အုပ္၊ ေဟာ တစ္အုပ္ ဖတ္ၾကျပန္သည္။ မင္းသိခၤ၊ မင္းျမတ္သူရ၊ တကၠသိုလ္တင္ျမင္႔၊ ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီး ကုန္း)၊ ဂ်ဴး၊ မင္းလူ၊ နီကိုရဲ၊ လြန္းထားထား(ေဆးတကၠသိုလ္)၊ လမင္းမိုမို၊ ပုညခင္၊ ရွင္မိုးစတဲ့ စာအုပ္ေတြထြက္ၿပီဆိုလွ်င္ အလုအယက္။ ဒါေတာင္စာေရးဆရာတခ်ဳိ႕ေတြက်န္ေနသးသည္။ တခ်ဳိ႕စာအုပ္မ်ိဳးဆို တစ္အုပ္တည္းႏွင့္ မေလာက္၍ ႏွစ္အုပ္၊ သံုးအုပ္ေတာင္ ထားေပးရသည္။

လူႀကီးေတြကလည္း ကေလးေတြ လူငယ္ေတြႏွင့္အၿပိဳင္ ငွားရမ္းၾကပါသည္။ စာဖတ္သက္ႏုေသးသူ၊ ၀တၳဳဖတ္ရတာ အားမရေသးသူေတြကေတာ့ လူငယ္ေတြဖတ္သည့္ စာအုပ္မ်ိဳးေတြ ေရာ သူတုိ႔ေခတ္အရ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေနဆဲျဖစ္သည့္ ကလ်ာ(၀ိဇၨာသိပၸံ)တို႔၊ ရွားတို႔၊ မီကိုဇူးဇင္တို႔ တစ္ေတြကို မက္မက္ေမာေမာ ဖတ္ေနၾကဆဲျဖစ္သည္။ ၀တၳဳဖတ္ရာကေနတစ္ဆင့္ သတင္းအေၾကာင္းအရာကို စိတ္၀င္စားသူ ေတြ၊ ရသ၀တၳဳတိုေတြ၊ ေဆာင္းပါးေတြ၊ အက္ေဆးေတြ ဖတ္ခ်င္သူေတြကေတာ့ လစဥ္ထုတ္မဂၢဇင္းေတြဘက္ လွည့္ၾကသည္။

ေရႊအျမဳေတ၊ မေဟသီ၊ ကလ်ာ၊ စံပယ္ျဖဴ၊ ဓန၊ ျမန္မာ့ဓန၊ ျမားနတ္ေမာင္၊ ႐ုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာစသည့္ မဂၢဇင္းေတြ ထြက္ၿပီဆိုလွွ်င္လည္း သူ႔ထက္ငါဦးေအာင္ ငွားၾကသည္။ ဂမၻီရလိုင္းဘက္က မဂၢဇင္းမ်ားကလည္း လစဥ္ေစာေစာထြက္ေနက်ျဖစ္၍ မဂၢဇင္း    ပရိသတ္အတြက္က လည္း ဖတ္ဖို႔ရန္ အလံုအေလာက္ ပင္။

သို႔ေသာ္ ထိုကဲ့သို႔ေသာ စာအုပ္အငွားဆိုင္ ေရႊေခတ္ေတြက ျဖင့္ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္ကာလေတြမွာ က်န္ခဲ့လို႔သြားခဲ႔ပါၿပီ။ ယခုေတာ့ မိမိတို႔ႀကိဳက္ႏွစ္ သက္စြာ စြဲလမ္းခဲ့ရေသာ ကာတြန္း ဇာတ္ေကာင္ေပါင္း မ်ားစြာသည္ လည္း ယခင္ေခတ္ထဲမွာ က်န္ခဲ့ပါေလၿပီ။ လံုးခ်င္း၀တၳဳမ်ားသည္ လည္း တစ္အုပ္စႏွစ္အုပ္စက လြဲ၍ မွန္မွန္မထြက္ႏိုင္ေတာ့။ မဂၢဇင္း   ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေတာ႔ အၿပီးတိုင္ျဖဳတ္သိမ္းကာ ဘ၀ဆံုးသြားခဲ႔ေလၿပီ။

ယခင္က ေန႔စဥ္စာအုပ္အ သစ္ေရာက္ခဲ့ေသာ စာအုပ္ဆိုင္ကေလးေတြမွာ ယခုေတာ့ တစ္ပတ္ေနလို႔မွ စာအုပ္အသစ္က ၁၀ အုပ္ မေရာက္ေတာ့။ စာအုပ္ဖတ္သူ နည္းပါး၍ စာအုပ္အသစ္ကမထြက္၊ စာအုပ္အသစ္ မထြက္ေတာ့ ငွားသူကမရွိ၊ ထိုသို႔လံုးလည္ ခ်ာလည္လိုက္ရင္း စာအုပ္အငွားဆိုင္ကေလးေတြ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ေႂကြလြင့္သြားခဲ့ရသည္။ ျဖဴစင္႐ိုးရွင္းလြန္းလွသည့္မိသားစုေပါင္းမ်ားစြာကို ထမင္းအိုးတည္ေပးႏိုင္ခဲ့သည့္ စာအုပ္ အငွားဆိုင္ ကေလးေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြား ရသည္။

လူေတြ စာမဖတ္ၾကေတာ့ ဘူး ဆိုသည္မွာ မွန္သင့္သေလာက္ မွန္ေသာ္လည္း လံုး၀မဖတ္ေတာ့ ျခင္းေတာ့ မဟုတ္ပါ။ မၾကာခဏ ျပဳလုပ္ေနေသာ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားမွ စာအုပ္အေရာင္းပြဲေတာ္မ်ား လူစည္ကားေနျခင္းအားျဖင္႔ စာဖတ္ေနၾကဆဲပဲ ဆိုတာကို ခန္႔မွန္းႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ အြန္လိုင္းေပၚမွတစ္ဆင့္ ေရာင္း၀ယ္ေနၾကေသာ စာအုပ္မ်ားကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ စာေပ၀ါသနာအုိးမ်ား ရွိေနၾကဆဲကို သတိျပဳႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ၀ယ္ဖတ္တာႏွင့္ ငွားဖတ္တာ ျခားနားခ်က္တစ္ခုေတာ့ ရွိပါသည္။

ကိုယ္ပိုင္၀ယ္ဖတ္သျဖင့္  ကိုယ္ဖတ္ခ်င္သည့္ အခ်ိန္ ဖတ္၍ရေသာေၾကာင့္ မဖတ္ရေသးေသာ စာအုပ္မ်ား ပံုေနသည္ကို စာခ်စ္ သူမ်ား ႀကံဳဖူးၾကပါသည္။ စာ အုပ္အငွားဆိုင္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ အခ်ိန္တန္ ျပန္အပ္ရမည္ျဖစ္၍ ၿပီးေအာင္ ဖတ္ၾကရသည္။ ၀ယ္ဖတ္ရတာထက္ စာအုပ္မ်ားမ်ား ပိုဖတ္ျဖစ္သည္။ ဒီေနရာမွာ စာၾကည့္တိုက္က ငွားဖတ္လွ်င္လည္း  ရပါသည္။ သို႔ေသာ္ စာၾကည့္ တိုက္ဆိုတာမ်ိဳးက စာေပ၀ါသနာ အိုးမ်ားမွလြဲ၍ စာဖတ္သက္ႏုေသးသူမ်ားအဖို႔သြားေလ့သြားထ နည္းပါးေလ့ရွိသည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ စာဖတ္သက္ႏုေသးသူ မ်ားအတြက္ အေပ်ာ္ဖတ္အဆင့္ မွတစ္ဆင့္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ဖို႔ ရပ္ ကြက္မ်ားထဲတြင္ စာအုပ္အငွား ဆိုင္ကေလးမ်ား လိုအပ္ေနပါ ေသးသည္။

ယခုေတာ့ စာအုပ္အငွားဆိုင္ ကေလးေတြက ေရႊထက္ရွားေလၿပီ။ က်န္သည့္စာအုပ္ အငွားဆိုင္ေလးမ်ားမွာလည္း ခပ္ယဲ့ယဲ့ျဖင့္ အသက္ဆက္ေနရသည္။ ငွားရသည့္ စာအုပ္မွတ္တမ္းက လည္း တစ္ရက္တစ္ရက္ စာအုပ္ေလးငါးဆယ္ပင္ မျပည့္ေတာ့။ ဖုန္အလိမ္းလိမ္းတက္ေနေသာ စာအုပ္စင္တန္းႀကီးေတြက ကိုင္သူမဲ့ေနသျဖင္႔ ငိုမဲ့မဲ့ ျဖစ္ေနသ ေယာင္ေယာင္။    ။

ညီညီေဇာ္

Credit - www.7daydaily.com

Open Source URL
http://www.7daydaily.com/story/106207

မိုးေတြရြာရင္

Photo - myanmarpeoplemagazine

(၁)

ေကာင္းကင္တစ္ခြင္လံုး မည္းညိႇဳ႕ညိႇဳ႕ အေရာင္သမ္းလာၿပီဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔စိတ္ညစ္ရၿပီျဖစ္သည္။ မိုးေတြရြာေတာ့မည္။ ေကာင္းကင္မည္းမည္းႀကီးက တစ္ေ၀ါေ၀ါအသံေတြေခၚလာၿပီး မိုးစက္မိုးေပါက္ေတြႏွင့္ ကမၻာေျမျပင္ေပၚ ၾကဲခ် 
ေတာ့မည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သက္ေထြး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ငိုမဲ့မဲ့ျဖစ္ၾကေတာ့မည္ေလ။ မိုးရြာၿပီဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ခါတိုင္းထက္ပိုၿပီး အလုပ္႐ႈပ္ရေတာ့မည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔အလုပ္လုပ္ရာ ၀ပ္ေရွာ့ကိုလာသည့္ ကားမ်ား၏ အတြင္းပိုင္းႏွင့္ အင္ဂ်င္ေရမစိုေအာင္ ကာကြယ္ဖို႔လုပ္ရမည္။ အျပင္မွာ ျပင္လက္စထားသည့္ တာယာႀကီးမ်ား၊ ေလပိုက္မ်ား၊ ဂြမ်ား၊ ပစၥည္းပစၥယမ်ား အားလံုးကို ၀ပ္ေရွာ့ထဲမိုးလံုရာေနရာကို ေရႊ႕ေျပာင္းပို႔ရမည္။

ဦးစိုးေအာင္ႏွင့္ ဦးသိန္း၀င္းတို႔ ကားျပင္ေန လက္စဆိုပါက မိုးရြာထဲလည္းမေရွာင္ရဘဲ သူတို႔ အနားမွာေနၿပီး ပစၥည္းေတြကမ္းေပးရမည္။ ကားေအာက္ထဲ၀င္ေနသည့္ ဦးသိန္း၀င္းက အထဲကေနၿပီး ဘာေလးကမ္းေပးပါေဟ့ ဆိုလွ်င္ အျပင္ကေန 
ၿပီး ငုတ္တုတ္ထိုင္ေစာင့္ေနရသည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က သူလိုခ်င္ရာရွာကမ္းေပးရသည္။ မိုးရြာၿပီဆိုလွ်င္ ငုတ္တုတ္ေလးထုိင္လ်က္သား တခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ခ်မ္းေပမယ့္ ကားျပင္မၿပီးမခ်င္း ဒီအတိုင္းေနရသည္။ အခ်မ္းေျပအက်ႌလည္း သြားမလဲရဲ။ သူတို႔ဆူမွာေၾကာက္ရသည္။ အဲဒီအခ်ိန္ဆို အိမ္အလြမ္းဆံုးအခ်ိန္ေပါ့။
အဆိုးဆံုးက မိုးေတြရြာၿပီး မီးပ်က္တဲ့ အခ်ိန္ပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ခြင္၀ပ္ေရွာ့၏ ျခံေထာင့္တည့္တည့္မွာ မီးစက္ႀကီးတစ္လံုးထိုင္ထားပါသည္။ မီးပ်က္လွ်င္ အဲဒီမီးစက္ႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္အလွည့္က်ႏႈိး ရသည္။ မီးစက္ႀကီးက အႀကီးႀကီး။ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ဖက္စာေက်ာ္သည္။ ေဂါက္လွည့္တံထည့္သည့္ေနရာမွာ ေဂါက္တံထည့္။ ေဘးကဘားကိုကိုင္ထားၿပီး အားကုန္ရွိသေရြ႕လွည့္ႏႈိးရတာျဖစ္သည္။ ေဂါက္လွည့္ေနသည့္အခ်ိန္ ဘားကိုမလႊတ္နဲ႔။ မီးစက္အရွိန္ရၿပီး ႏိႈးလာမယ့္အခ်ိန္ ဘားႏွင့္ ေဂါက္တံကို တစ္ၿပိဳင္တည္းလႊတ္။ ဘားလႊတ္တာ မေတာ္ရင္ ေဂါက္ျပန္႐ိုက္ၿပီး လူကိုထိပါသည္။

သက္ေထြးေပါ့။ တစ္ခါတုန္းက ေဂါက္ျပန္လွည့္႐ိုက္မိၿပီး မ်က္ခံုးအေပၚကိုထိသြားတာ။ ငိုလိုက္တာမ်ား။ ေသြးေတြလည္း တပြက္ပြက္ထြက္လိုက္တာ။ ေဆးခန္းသြားေတာ့ ေလးခ်က္ ခ်ဳပ္လိုက္ရသည္။ အနာရွိန္ေၾကာင့္ဖ်ားၿပီး အိပ္ယာထဲလဲေနရတာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ေတာင္ၾကာတာ။ အဲဒီအခ်ိန္ အပင္ပန္းဆံုးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေပါ့။ မိုးေတြကရြာ။ မီးကလည္းပ်က္။ မုိးသံေတြ၊ မီးစက္သံေတြ၊ ၀ပ္ေရွာ့ထဲ စကားေအာ္ေျပာသံေတြ ဗလံုးဗေထြးႏွင့္ မုန္းစရာေကာင္းလိုက္တာ။ မီးစက္ 
ေမာင္းထားေတာ့ပိုဆိုးတာေပါ့။

စက္ႏႈိးၿပီး ဒီအတိုင္းလႊတ္ထားလို႔ရတာမွမဟုတ္ပဲ။ မီးစက္အထဲမွာထည့္ထားသည့္ ေရပူလာလွ်င္လဲ ေပးရသည္။ ဆီကုန္မကုန္ နာရီ၀က္တစ္ခါေလာက္ၾကည့္ေပးရသည္။ တကယ္လို႔ အမွတ္တမဲ့ ဆီကုန္သြားၿပီးစက္ရပ္သြားရင္ ေသၿပီပဲ။ ၀ပ္ေရွာ့တစ္ခုလံုးကလူေတြ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆူေတာ့မည္။ ဦးသိန္း၀င္းဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုမိုက္မိုက္႐ိုင္း႐ိုင္းဆဲျပမည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဆီထပ္ျဖည့္၊ ေလခိုသြားတဲ့ဆီကို နံပါတ္ ၁၉ ဂြ အသံုးျပဳၿပီးဆီ႐ွဴရမည္။ ဆီ႐ွဴမည္ဆိုပါက ဆီေပါက္ျဖစ္သည့္ ၁၉နပ္ေခါင္းကိုလွည့္႐ွဴရတာမို႔ ဒီဇယ္ဆီ နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ အျပင္ကို ဖိတ္စင္ က်ကုန္မည္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါကို အလဟသ မျဖစ္ေအာင္ ခြက္ကေလးအသံုးျပဳၿပီး ခံထားရမည္။ အျပင္ကိုဖိတ္ရင္လည္း ဦးသိန္း၀င္းကဆူသည္။

ဦးသိန္း၀င္းႏွင့္ ဦးစိုးေအာင္ဆိုတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အုပ္ခ်ဳပ္သည့္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ။ ၀ပ္ေရွာ့မွာ အျပင္ဆရာႀကီးေတြေပါ့။

“ေက်ာ္ေက်ာ္၊ ငါအေမ့ကို သိပ္သတိရတာပဲကြာ”

သက္ေထြးက ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီဆိုလွ်င္ အားငယ္တတ္သည္။ အဲဒီအခ်ိန္အားေပးေဖာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း။ ၀ပ္ေရွာ့၏ အေပၚထပ္ ထပ္ခိုးေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ေနရသည္။ သက္ေထြး အားငယ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ကသူ၏ အားေပးေဖာ္ေပါ့။ ဒီေကာင့္မွာက အေဖေရာ၊ အေမေရာမရွိေတာ့ဘူး။ ရြာမွာ က်န္ခဲ့သည့္ အေဒၚေတြ၊ ညီမေတြကို ဒီမွာအလုပ္လုပ္ရင္း ေထာက္ပံ့ေနတာျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီေကာင့္ထက္စာရင္ အမ်ားႀကီးကံေကာင္း 
တာေပါ့။ အေဖေရာ၊ အေမေရာရွိသည္။ ေငြေၾကး အဆင္မေျပလို႔သာ ဒီမွာလာလုပ္ေနရတာ။ အေဖက သိပ္မၾကာခင္ျပန္လာေခၚမွာတဲ့။

“ဖိုးေထြး၊ မင္းဘာမွ အားငယ္စရာ မလိုပါဘူးကြာ။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ငါတို႔မလုပ္ခ်င္ဘဲ လုပ္ေနရတဲ့ ဒီ၀ပ္ေရွာ့ကေနလြတ္ေျမာက္မွာပါ”

ကၽြန္ေတာ္က ဆယ့္သံုးႏွစ္၊ သက္ေထြးက ဆယ့္ေလးႏွစ္။ ဒီေကာင္က ကၽြန္ေတာ့ထက္ တစ္ႏွစ္ႀကီးေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ထက္အားငယ္တတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အျဖစ္ခ်င္ဆံုးဆႏၵမွာ ဒီ၀ပ္ေရွာ့ကေန လြတ္ေျမာက္ဖို႔ျဖစ္သည္။ အေဖလာေခၚတဲ့ေန႔ ကၽြန္ေတာ္လြတ္ေျမာက္တဲ့ေန႔။ ဒီေကာင္ကေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္လဲ ႀကိဳမသိဘူးေပါ့။

×××××

Photo - myanmarpeoplemagazine

(၂)

“ေက်ာ္ေက်ာ္ေရ … မိုးေတြညိဳလာၿပီေဟ့”

မလိုအပ္သည့္ ပစၥည္းေတြ အျပင္ထုတ္မလာဖို႔ သက္ေထြးက ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းသတိေပးလိုက္တာ ျဖစ္သည္။ ၀ပ္ေရွာ့ထဲမွာရွိသည့္ စက္ပစၥည္းတခ်ဳိ႕ကို အမဲဆီသုတ္ေပးေနရာမွ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းညိတ္ျပ လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ဆုေတာင္းမျပည့္ၾကပါ။ မိုးဖြဲဖြဲစတင္ရြာလာတာႏွင့္ ၀ပ္ေရွာ့ေရွ႕ ကားတစ္စီးေရာက္လာသည္။ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ေမာင္းသည့္ ဆလြန္းကားေလး။

“ဘီးႏွစ္ဘီးလံုးေပါက္သြားတာ လဲမလို႔တဲ့ေဟ့”

ဦးစိုးေအာင္က အဲဒီလိုေအာ္ၿပီဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုပဲ ေအာ္တာျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ အကၽြမ္းက်င္ဆံုးအလုပ္က ဘီး လဲတာေလ။ ကားအလယ္ကို ခ်ဳိင့္ႏွင့္ေထာက္။ ဂြင္းဂြႀကီးေတြကိုင္ၿပီး ဘီးျဖဳတ္လဲေပးရတာေလာက္လြယ္တာမရွိဘူး။ ကားႀကီးေတြဆိုရင္ေတာ့ နည္းနည္းခက္တာေပါ့။ ကားဘီးျဖဳတ္ဖို႔ နပ္ေခါင္းႀကီးေတြခၽြတ္ရတာ အားကုန္လိုက္တာ။ တစ္ခါတေလ မူလီေခါင္းႀကီးေတြ ၾကပ္ထားတာမ်ား ဂြင္းဂြထဲသံေခ်ာင္းထည့္ ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာတစ္ခုလံုးတက္ၿပီး ေျခစံုဖိခ်ရသည့္ အထိေတာင္ပါပဲ။ ဘယ္မူလီေခါင္းက ဘယ္ဂြႏွင့္ ေတာ္သလဲဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔အလြတ္က်က္ထားရသည္။ ဥပမာ-မီးစက္ဆီ႐ႈသည့္ေနရာဆို ၁၉ ဂြ၊ ေလပိုက္ေနရာဆို ၁၇ နံပါတ္ဂြ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ဘယ္ဟာအတြက္ ဂြေပးပါေဟ့ဆိုရင္ တန္းမသိလို႔ကေတာ့ ဦးသိန္း၀င္း၏ ႏွမ၊ မေအတုတ္ၿပီးဆဲတာ ခံရေရာပဲ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆလြန္းကားျပာေလးကို ေသသပ္က်နစြာဘီးလဲေပးလိုက္စဥ္မွာပဲ မိုးကသည္း ႀကီးမဲႀကီးရြာခ်ပါေလသည္။ ေတာ္ေသး တာေပါ့၊ ၿပီးသြားလို႔။ က်န္တဲ့ဘီးဖာေပးတဲ့ကိစၥေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဓိကအလုပ္မဟုတ္။ ဖာေနစဥ္၀ိုင္းကူ႐ံုသာ။

“သားတို႔ေရ ေက်းဇူးပဲကြယ္”

ကားေကာင္းသြားၿပီမို႔ ၀ပ္ေရွာ့႐ံုထဲမွာ ထိုင္ၿပီး ဦးသိန္း၀င္းတို႔ႏွင့္ စကားေျပာေနသည့္ အမ်ဳိးသမီး ထြက္လာသည္။ ထီးအႀကီးႀကီးေဆာင္းရက္သား။ ေဘးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အရြယ္ ေကာင္ မေလး တစ္ေယာက္ေရာပါသည္။ ကားေပၚကဆင္းတုန္းက ဘီးလဲေပးဖို႔ပဲ ႏွစ္ေယာက္စလံုး၏ အာ႐ံုမွာေရာက္ေနတာမို႔ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ပါတယ္ဆိုတာကို သတိမထားမိခဲ့။

“သူ႔သမီးထင္တယ္ေနာ္၊ ကံေကာင္းလိုက္တာ”

သက္ေထြးက ကၽြန္ေတာ့္နားကပ္ၿပီးတိုးတိုးေျပာသည္။ မိုးသံက်ယ္ေနေပမယ့္ ေကာင္းေကာင္းၾကားရပါသည္။ ဟုတ္တယ္။ သူ႔ဘ၀က ေကာင္းလိုက္တာ။ ၾကည့္… ထီးေပၚကတစ္ဆင့္ က်လာ သည့္ မိုးေရေတြကို လက္ႏွင့္ ေတာက္ၿပီး ေဆာ့ကစားေနတာ မိုးရြာတာကို သိပ္သေဘာက်ေနသည့္အတိုင္း။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က်ေတာ့ ခ်မ္းလို႔တုန္ၿပီး အနားယူခ်င္လွၿပီ။ ေကာင္မေလး၀တ္ထားသည့္ ဂါ၀န္လွလွကလည္း မနည္းေပးရမွာ။

အသားေလးကို ျဖဴ၀င္းစိုေနၿပီး ဆံပင္ေကာက္ကေလးႏွင့္ ကိုရီးယားမေလးက်ေနတာပဲ။ အမ်ဳိးသမီးႀကီးက သမီးျဖစ္သူကို ကားတံခါးဖြင့္ေပးလိုက္ၿပီး ကားထဲ၀င္ေစသည္။ ၿပီးေတာ့ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ပိုက္ဆံတစ္ရြက္ထုတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲ ဖ်တ္ကနဲ ထည့္ေပးသည္။

“ဘယ္သူမွမသိေစနဲ႔ေနာ္။ သားတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ မုန္႔ဖိုး”

ထီးႀကီးကြယ္ေပးတာမို႔ ဘယ္သူမွျမင္မည္ မထင္ပါ။ သူက ပိုက္ဆံထည့္ေပးၿပီးတာႏွင့္ ကားထဲ အလ်င္အျမန္၀င္သြားကာ ထီးစိုႀကီးကို ေဘးမွာခ်၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို တာ့တာျပၿပီး ေမာင္းထြက္သြားေတာ့သည္။ ႐ုတ္တရက္မို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ျငင္းခ်ိန္မရဘဲ သူ႔လႈပ္ရွားပံုကို တအ့ံတၾသ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ဟိုေကာင္သက္ေထြး ေရာတူတူပါပဲ။ လက္ထဲက ပိုက္ဆံကိုၾကည့္ေတာ့ …

“ဟာ… ငါးေထာင္တန္ႀကီးဟ”

ႏွစ္ေယာက္သား မ်က္လံုးျပဴးသြားၾကသည္။ ဘယ္သူျမင္မလဲေတြးမိၿပီး ေဘးဘီ၀ဲယာ လွည့္ ၾကည့္လိုက္ မိသည္။ ဦးသိန္း၀င္းတို႔ေတြ႔ရင္ ရစရာမရွိေအာင္ဆူမွာ။ အဲဒီလိုမ်ဳိး မုန္႔ဖိုးေပးရင္ မယူရဘူးလို႔ တားထားတယ္ေလ။

×××××

(၃)

“ငါတို႔ေတြ ဒီ ၅၀၀၀တန္ကို ဘယ္လိုသံုးရ မလဲဟင္”

ကိုယ္ပိုင္ပိုက္ဆံအျဖစ္ အသံုးျပဳရမည္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဦးေႏွာက္စားရပါသည္။ လိုခ်င္တာေတြ၊ ၀ယ္စားခ်င္တာေတြက အမ်ားႀကီး။ ၀ပ္ေရွာ့က လူေတြသိမွာလည္း ေၾကာက္ရသည္။ ဘီးေလးလဲေပးတာ ငါးေထာင္ေတာင္ မုန္႔ဖိုးေပးတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူယံုမွာလဲ။ အမွန္ေတာ့ အမ်ဳိးသမီးႀကီးက သူ႔သမီးႏွင့္ယွဥ္ ၿပီး သနားလို႔ေပးတာေနမွာပါ။

ဘီးလဲတာက အသိေတြဆိုင္ဆိုရင္ အလကားေတာင္လဲေပးတာ။ သက္ေထြးက တစ္ေယာက္ ၂၅၀၀ စီခြဲၿပီး သိမ္းထားခ်င္သည္။ ဒါေပမဲ့ မျဖစ္။ ၀ပ္ေရွာ့မွာေနရတာက လံုျခံဳတာမဟုတ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ျမင္သြားရင္လည္း ဘယ္က ရလာတာလဲဆိုၿပီး ရစ္ေနဦးမည္။

ပိုက္ဆံုစုရင္ ဦးစိုးေအာင္ဆီမွာပဲ စာရင္းႏွင့္ စုထားရတာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ပိုက္ဆံကိုင္ခြင့္ဆိုလို႔ ၀ပ္ေရွာ့ရွင္ကေပးတဲ့ တစ္ေန႔မုန္႔ဖိုး ၂၀၀ ပဲရွိတာ။ လကုန္ရင္လည္း ဦးစိုးေအာင္ကပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔လခေတြကို အိမ္ကိုပို႔ေပးတာ။ အသံုးစားရိတ္
ကေတာ့ လခထဲကႀကိဳထုတ္ေပးပါသည္။ အကႌ်၀ယ္မွာတို႔၊ ဖိနပ္၀ယ္မွာတို႔ကအစေပါ့။ အဓိကကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လက္ထဲ ပိုက္ဆံတစ္ေထာင္ထက္ ပိုမထားရပါ။ အခုဟာက ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း ၅၀၀၀ ေတာင္။

“႐ႈပ္ပါတယ္၊ ငါတို႔ေတြ ပစၥည္းမ၀ယ္ဘဲ မစားဖူးေသးတဲ့ မုန္႔ေတြအ၀အျပဲ၀ယ္စားၾကတာေပါ့”

ကၽြန္ေတာ္တို႔၀ယ္စားခ်င္တဲ့ မုန္႔ေတြအမ်ားႀကီး။ အဲဒါေတြအကုန္၀ယ္စားရင္ေကာ။ အင္း..မဆိုးဘူးပဲ။ ပိုက္ဆံကို ဘယ္ဖက္လက္ကကိုင္ၿပီး ညာဖက္လက္က ပြတ္သပ္ၾကည့္ေနစဥ္မွာပဲ တစ္ေယာက္ ေယာက္ကဆြဲလုတာခံလိုက္ရသည္။

“ကိုမိုးသီး”

ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ေၾကာင္သြားမိသည္။ အဲဒီအစ္ကိုႀကီးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကံဳရင္ၾကံဳသလို အႏိုင္က်င့္တတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္ သံုးေလးႏွစ္ေတာ့ႀကီးမည္။

“ေျပာစမ္း၊ ဘယ္ကရတာလဲ၊ ငါ့ကိုတစ္၀က္ ေပးရင္ေပး… မေပးရင္ေတာ့ ဦးသိန္း၀င္းတို႔နဲ႔ တိုင္လိုက္မွာ… ဘာမွတ္လဲ”

“ကၽြန္ေတာ္ေကာက္ရတာဗ်၊ ခင္ဗ်ားႀကီး အႏိုင္မက်င့္နဲ႔၊ ျပန္ေပး”

သက္ေထြးက သူ႔လက္ထဲက ပိုက္ဆံကိုျပန္လုသည္။ သူကေရွာင္ေျပး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကလိုက္ႏွင့္ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ ျဖစ္ကုန္သည္။ ၀ပ္ေရွာ့၏ အေပၚထပ္ ထပ္ခိုးေလးမွာမို႔ သူမ်ားေတြၾကားသြားမွာလည္း ေၾကာက္ရ၏။

“ဟုတ္လို႔လား၊ မထင္ပါဘူး၊ ဘယ္ကအၾကံအဖန္ရလာတာလဲ၊ ဒီအေၾကာင္း ငါေအာက္ဆင္းၿပီးဖြလိုက္ရင္ ဘာျဖစ္သြားမလဲသိတယ္ေနာ္၊ ငါ့ကို အသာတၾကည္တစ္၀က္ေပးလိုက္”

“ခင္ဗ်ားႀကီး သူမ်ားပိုက္ဆံကို ဘာလို႔ အလကားလိုခ်င္ရတာလဲ၊ အေခ်ာင္သမားႀကီးေပးဗ်ာ”

“ေခြးေကာင္ေလး၊ မင္းကမ်ား ငါ့ကို အေခ်ာင္သမားေလးဘာေလးနဲ႔”

သူက ဖိုးေထြးကို လာထုိးဖို႔ျပင္သည္။ ဒီတစ္ခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သည္းခံေတာ့မည္မဟုတ္ပါ။ အလုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္ရင္ အျမဲတမ္း အႏိုင္က်င့္ခံထားရတာမို႔ ဒီဘဲႀကီးကို စိတ္တိုတာေတာ့အမွန္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ သူ႔ကိုျပန္ၿပီး ခုခံမိသည္။ ဖိုးေထြးကိုထိုးဖို႔ ျပင္ထားသည့္ လက္သီးကို ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းဖမ္းဆုပ္လိုက္ၿပီး သူ႔ဗိုက္ကို တအားကန္ထည့္လိုက္သည္။ သူအားခနဲေအာ္ၿပီး လဲက်သြား၏။ ခ်က္ေကာင္းထိသြားပံုရသည္။ ေအာက္ထပ္မွာရွိတဲ့၀ပ္ ေရွာ့သမားတခ်ဳိ႕ လွမ္းဆဲ သည္။

“ဖိုးေထြး၊ လာ…ျမန္ျမန္ေျပးမယ္”

ငါးေထာင္တန္ကို ဖ်က္ခနဲဆြဲလုၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ေျပးဆင္းသည္။ မင္းတို႔ေတြ လူလို နားမလည္ဘူးလား။ ဘာညာနဲ႔ လွမ္းဆဲသံေတာ့ဆူညံသြားသည္။ ဂ႐ုမစိုက္ပါ။ ၀ပ္ေရွာ့အျပင္ ဘက္လမ္းမထက္ကို ေျပးလာခဲ့ၾကသည္။ ကိုမိုးသီး
ေနာက္ကလိုက္မလာေတာ့။ ၀ပ္ေရွာ့က လူေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔အခ်င္းခ်င္း ေနာက္ေနၾကတာဟု ထင္ပံုရသည္။

“ကဲ…ဖိုးေထြး၊ လက္ထဲထားရင္ ဒုကၡမ်ားမယ့္ပိုက္ဆံ…ေရွာ့လိုက္ၾကစို႔”

လမ္းမထက္က ၀က္သားဒုတ္ထိုးဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကဦးေဆာင္ၿပီး၀င္ထိုင္သည္။

တစ္ေန႔မုန္႔ ဖိုး ၂၀၀ ႏွင့္စား၍မရေသာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အင္မတန္မွ အာသီသျပင္းထန္စြာ စားခ်င္ေနခဲ့ေသာ ၀က္သားဒုတ္ထိုးကို ၅၀၀၀ ဖိုး ျပည့္ေအာင္အထိ အျပတ္တြယ္ပစ္ၾကသည္။ အလုပ္သိမ္းၿပီးခါစ၊ ညေနခင္းထမင္းစားခ်ိန္ကို ေစာင့္ရတာမို႔ ဗိုက္ဆာေနခ်ိန္ႏွင့္ကြက္တိ။ အဲဒီက အျပန္မွာေတာ့… သာမန္မဟုတ္သည့္ ႀကီးမားေသာ အေျပာ င္းအလဲႀကီးတစ္ရပ္ ျဖစ္ပြားခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့ေသာအရာျပည့္၀ေပမယ့္ ဖိုးေထြးအတြက္ေတာ့….။

×××××

Photo - myanmarpeoplemagazine

(၄)

“ေက်ာ္ေက်ာ္၊ မင္းအေဖေရာက္ေနတယ္။ မင္းကို လာေခၚတာ”

၀ပ္ေရွာ့ရွိရာ ျခံ၀င္းထဲ၀င္လိုက္တာႏွင့္ ကိုမိုးသီးကလွမ္းေျပာသည္။ အခုေတာ့လည္း သူ႔ ပံုစံက ဘာမွမျဖစ္ခဲ့သလို။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သက္ေထြး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ၾကည့္လိုက္မိၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲလိႈက္ခနဲ ၀မ္းသာမိေပမယ့္ သက္ေထြးမ်က္ႏွာျမင္လိုက္ရေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ ဒီေကာင္တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့ရမွာေပါ့။ ကိုမိုးသီးမ်ား အျမဲတမ္းအႏိုင္က်င့္ေလမလား။

“မင္းလိုက္သြားရေတာ့မွာေပါ့ေနာ္ ေက်ာ္ေက်ာ္”

ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္လိုက္ပါသည္။ ဆူညံလြန္းသည့္ကားစက္ႏႈိးသံေတြ၊ ဘတၳရီကလစ္ပြတ္တိုက္ သံေတြ၊ ရွဲခနဲ ရွဲခနဲ ျဖာထြက္ေနသည့္ မီးပြားမီးေတာက္မ်ား၊ အလြယ္တကူဖ်က္မရေသာ ဆီေခ်းမ်ား၊ အိုဗ်ာ… ဒီ၀ပ္ေရွာ့ထဲကအရာေတြ
အားလံုးကို မုန္းတာပါပဲ။ မိုးရြာရင္ေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့။ အခုေရာ... မိုးဖြဲေလးေတြရြာေနတာဆိုေပမယ့္ လုပ္ငန္းခြင္မွာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္လား။ အေဖလာေခၚလို႔ ေပ်ာ္ေနတာေၾကာင့္လားမသိ။ ကၽြန္ေတာ္မိုးကို မမုန္းမိေတာ့။ အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ ကိုအၿပီးလာေခၚတာျဖစ္သည္။

၀ပ္ေရွာ့မွာ အလုပ္မလုပ္ခိုင္းခ်င္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္မိသည္။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း သက္ေထြး အတြက္၀မ္းနည္းမိသည္။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုႏွစ္သိမ့္ရပါ့မလဲ။ အေဖႏွင့္ ဦးသိန္း၀င္းတို႔ေတြ စကားေျပာေနတုန္းမွာပဲ ကၽြန္ ေတာ့္အထုပ္ေတြ သိမ္းဆည္းရသည္။ သက္ေထြးက ကူသိမ္းေပး၏။ အ၀တ္ေတြေခါက္သိမ္းရင္း သူ မ်က္ရည္က်တာကို ကၽြန္ေတာ္ျမင္ရသည္။

“မိုးေတြရြာရင္… မင္းစိတ္ညစ္စရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္ ေက်ာ္ေက်ာ္၊ မီးစက္ႀကီးလည္း မႏႈိးရေတာ့ဘူး၊ ဆီေခ်းေတြလည္း မေပေတာ့ဘူး၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းအတြက္ ငါ၀မ္းသာပါတယ္”

မ်က္ရည္ရႊဲရႊဲနဲ႔ေျပာေနသည့္သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ပါေရာမ်က္ရည္က်မိသည္။

“ငါက ဒီမွာမလုပ္ေပမယ့္ တျခားမွာ လုပ္ရမွာကြ၊ အေဖက ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ေနရာမွာ အလုပ္သြင္းေပးဖို႔ လာေခၚတာတဲ့၊ ငါအဆင္ေျပ ရင္ မင္းကိုလာေခၚမွာသက္ေထြး၊ ငါမုန္းသလို မင္းလည္းမုန္းတဲ့ ဆီေခ်းေပဘ၀မွာ မင္းအျမဲမေနရပါဘူး၊ ခဏပဲ၊ ငါမင္းကိုလာေခၚမယ္ သူငယ္ခ်င္း”

“ေအးပါ သူငယ္ခ်င္းရာ”

အတူအိပ္၊ အတူစား၊ အတူအလုပ္လုပ္ရင္း ၂၄နာရီပတ္လံုး အတူတူေနရတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံေယာဇဥ္က သာမန္ထက္ ခိုင္ျမဲပါသည္။ အ၀တ္အစားထုတ္ကိုလြယ္ရင္း အေဖေရွ႕ကသြားရာ ေနာက္လိုက္ကာ ၀ပ္ေရွာ့ႀကီးရယ္၊ သက္ေထြးရယ္ကို ကၽြန္ေတာ္သမင္လည္ျပန္ေငး ေမာမိသည္။ မ်က္စိေအာက္က မေပ်ာက္မခ်င္း ကၽြန္ေတာ့္ကို တာ့တာျပေနသည့္ သက္ေထြး၊ မိုးစက္မိုးေပါက္မ်ားၾကား ကၽြန္ေတာ္တို႔သြားရာ အေျပးေလးႏွင့္လိုက္ရင္း တာ့တာျပေနသည့္ သက္ေထြး၏ျမင္ကြင္းကို ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ေတာ့မွေမ့လိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။

ကၽြန္ေတာ္ ဒီ၀ပ္ေရွာ့ကို တစ္ေခါက္ထပ္လာမည္။ ဒီလိုမ်ဳိး ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္လည္း မလုပ္ရ။ ဒီထက္လည္း ၀င္ေငြေကာင္းသည့္ အလုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အတူတူ လုပ္ကိုလုပ္ရမည္။ ဒီ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ လံုး၀ခိုင္မာေစရပါမည္။ သက္ေထြးကို ကၽြန္ေတာ္လာေခၚမည္။ အဲဒီအခ်ိန္… မိုးေတြရြာရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ မိုးကို မုန္းေတာ့မည္မဟုတ္ပါ။

×××××

ေမတၱာရိပ္မွာေအးခ်မ္းၾကပါေစ။


တိမ္တိုက္ထြန္း (ကစၥပနဒီ)


Open Source URL
http://www.people.com.mm/life/relationship/1998

ဝန္ခံခ်က္

(Myanmar People Magazine ၏ Website ျဖစ္ေသာ www.people.com.mmမွ 
Copy ကူးယူ၍ ဤ Blog ေပၚ
ျပန္တင္ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။)

ကိုစိုင္းငယ္(tgi)