မဟာဆိုင္​းရပ္​စ္​ ဘုရင္​ႀကီး

Credit - Google Image

ပါရွားျပည္​ကို (ဘီစီ ၅၅၈ - ၅၂၉ ထိ) စိုးစံခဲ့တဲ့ မဟာဆိုင္​းရပ္​စ္​ ဘုရင္​ႀကီးဟာ
နတ္​႐ြာစံ​ေသလြန္​ခဲ့တာ ႏွစ္​​ေပါင္​း (၂၄၉၅)ႏွစ္​
​ေက်ာ္​ၿပီ ျဖစ္​​ေပမယ့္ ယ​ေန႔​ေခတ္​အထိ 
ကြၽန္​​ေတာ္​တို႔ရဲ႕ ဘဝ​ေတြအ​ေပၚမွာ ၾသဇာအရွိန္​အဝါ သက္​​ေရာက္​မႈ​ေတြ ရွိ​ေနပါ​ေသးတယ္​။

သူ႔​ေၾကာင့္...
တစ္​ရက္​မွာ ​ေန႔နဲ႔ည ႏွစ္​ပိုင္​းခြဲျခားၿပီး ​
ေန႔(၁၂) နာရီ ၊ ည (၁၂) နာရီလို႔
ကြၽန္​​ေတာ္​တို႔ ပိုင္​းျခားႏိုင္​ခဲ့တယ္​။

အ​ေရအတြက္​ျပဳတဲ့အခါ
ဒါဇင္​ (၁၂ ခု ) ဆိုတာ သံုးႏိုင္​ခဲ့တယ္​။

ဗိသုကာအတတ္​ပညာ အ​ေဆာက္​အဦး​ေဆာက္​လုပ္​တဲ့အခါ ေက်ာက္​သား (သို႔) 
သစ္​သားတိုင္​လံုးႀကီး​ေတြကို သံုးႏိုင္​ခဲ့တယ္​။

ၿပီး​ေတာ့ ...
သူဟာ ​ေဘာင္​းဘီရွည္​ကို ပထမဦးဆံုး 
ဝတ္​ဆင္​ခဲ့သူလည္​း ျဖစ္​ပါတယ္​။

ဆရာ​ေမာင္​သိန္​းလြင္

မွတ္​ခ်က္​

(ဤစာကို ဆရာ​ေမာင္​သိန္​းလြင္​
The Light English Magazine တြင္​​ေရးသား​ေဖာ္​ျပခဲ့စဥ္​က (2002) ခုႏွစ္​
(August) က ျဖစ္​ပါသည္​။
ကြၽန္​​ေတာ့ဘ​ေလာ့တြင္​ စာစီကူးယူ​
ျပန္​လည္​ေဖာ္​ျပသည္​မွာ (2015) ျဖစ္​​​၏။
ထို႔​ေၾကာင္​့ မဟာဆိုင္​းရပ္​စ္​ ဘုရင္​ႀကီး
နတ္​႐ြာစံ​ေသလြန္​ခဲ့သည္​မွာ ယခုဆိုလွ်င္​
ႏွစ္​​ေပါင္​း (2508) ရွိၿပီျဖစ္​​ေလသည္​။)

( 2495 + 13 = 2508 )

Guests (ဧည္​့သည္​မ်ား)

To shine only for a moment,
We get to the earth.
In ups and downs of life,
While securing ourselves.
And breathing the breeze of fate,
We struggle to live.
While searching the meaning of life,
We're bound to leave the earth
For an unknown place.

Aye Aye Thinn

Credit - Google Image

ခဏ​ေလး ​ေတာက္​ပဖို႔
ကမ႓ာ​ေျမကို ငါတို႔​ေရာက္​လာၾကတယ္​။
​ေလာကဓံမ်ားရဲ႕ အလယ္​
ကိုယ္​့ကိုယ္​ကို ကယ္​ဆယ္​ရင္​း
ကံၾကမၼာရဲ႕ ​ေလညင္​းကို ႐ွဴ႐ွိုက္​လို႔
ရွင္​သန္​ဖို႔ ႀကိဳးစား
ဘဝဆိုတာ ဘာမ်ားလဲ.....
စူးစမ္​းဆဲ ရွာ​ေဖြဆဲမွာ 
ကမ႓ာ​ေျမကို ခြဲခြာ
မသိႏိုင္​တဲ့ တစ္​​ေနရာဆီ
ငါတို႔ သြားၾကရဦးမယ္​။

​ေအး​ေအးသင္​း

The Light English Magazine
No.92,August,2002 မွ တစ္​ဆင္​့
ျပန္​ကူးယူ ​ေဖာ္​ျပသည္​။

ဝရိန္းေကာင္းၾကသူမ်ား

Credit - Google Image

႐ိုးေဖေဖက ၀န္ထမ္းဆိုေတာ့ နယ္ေတြကို ေျပာင္းေရႊ႕တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရတယ္။ ဒီေတာ့ ႐ိုးတို႔လည္း ေဖေဖေျပာင္းသမွ် ၿမိဳ႕ေတြေနာက္တေကာက္ေကာက္လိုက္ရင္း နယ္ေျမအစံု ေဒသအစံုမွာ တိုင္းရင္း သားေပါင္းစံုလူမ်ဳိးေပါင္းစံု ဓေလ့အစံုနဲ႔ ရင္းႏွီးခြင့္ရခ့ဲပါတယ္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက ဟိုေျပာင္း သည္ေရႊ႕နဲ႔မို႔ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္သူငယ္ခ်င္း မရွိတာကလြဲလို႔ေရာက္ရာ ေဒသမွာ ခင္ခင္မင္မင္ေနတတ္တာမို႔ အေပါင္းအသင္းေတာ့ စံုခဲ့ပါတယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး တကၠသိုလ္တက္မယ္ဆို ေတာ့မွသာ ေဖေဖတာ၀န္က်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကိုယ္ယူတဲ့ေမဂ်ာက မရွိေသးတာေၾကာင့္ မႏၱေလးမွာ သြားတက္ခဲ့ရတာ။ ေက်ာင္းၿပီး သြားေတာ့တစ္ခါ လုပ္ငန္းခြင္မ၀င္ခင္စပ္ၾကား ေဖေဖတာ၀န္က်ရာၿမိဳ႕ေတြကို လိုက္သြားျပန္ေရာ။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ္ ကေက်ာင္းကလည္း ၿပီးကာစသင္ယူလိုစိတ္ကလည္းျပင္းထန္ေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ အရာရာကို ငယ္စဥ္ကလို အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ သိပ္မေနျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေရာက္ရာေဒသမွာ ေဒသႏၱရဗဟုသုတရွာေဖြတာမ်ဳိး၊ ေဒသခံတိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ စကား စျမည္ေျပာတာမ်ဳိး၊ ႐ိုးရာဓေလ့ထံုးစံေတြကို ေလ့လာတာမ်ဳိးေတြ လုပ္တတ္လာတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။

ကခ်င္ျပည္နယ္၊ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕ကေနဆက္သြားရတဲ့ တႏိုင္းဆိုတဲ့ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ေဖေဖတာ၀န္က်စဥ္ကေပါ့။ ႐ိုးကလည္း ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္၀င္ဖို႔ေစာင့္ေနခ်ိန္၊ ေမာင္ေလးအလတ္ကလည္း ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေျဖၿပီးကာစ၊ ေမာင္ေလးအငယ္ ဆံုးက ဆယ္တန္းေျဖၿပီးကာစအခ်ိန္။ မိသားစုစံုစံုလင္လင္ေနရတဲ့အခ်ိန္က နည္းပါးေတာ့ အားလံုးစံုမိခ်ိန္မွာ တႏိုင္းၿမိဳ႕ ဆိုတာ အင္မတန္ ေျခာက္ကပ္ပ်င္းရိဖြယ္ ေကာင္းေပမယ့္ ေပ်ာ္ေအာင္ေနႏုိင္ခဲ့ၾကတယ္။ တႏိုင္းရဲ႕ ရာသီဥတုက ႐ိုးတုိ႔လို ေျမျပန္႔ေဒသမွာႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့သူေတြအတြက္ဆိုရင္ေတာ့ ၾကမ္းတယ္လို႔ဆိုရမလားပဲ။ နံနက္အေစာပိုင္းမွာ ျမဴေတြ ႏွင္းေတြ က်ေနတတ္ၿပီး နံနက္ ၉ နာရီေလာက္ဆိုရင္ ထြက္လာတဲ့ေနက မခံႏိုင္ေအာင္ကို ပူလြန္းလွတယ္။ အဲ…ေန႔လယ္ ၂ နာရီေလာက္ေရာက္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ မိုးေတြ သည္းသည္းမည္းမည္း ရြာခ်ျပန္ပါေလေရာ။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ရက္ထဲမွာတင္ ေႏြ၊ မိုး၊ ေဆာင္း သံုးရာသီလံုးကိုခံစားေနရပါလားလို႔ ေမေမက အၿမဲေျပာေလ့ရွိပါတယ္။

တႏိုင္းမွာ သြားစရာ လာစရာ လည္စရာ ပတ္စရာကလည္း အင္မတန္နည္းပါတယ္။ တ႐ံုေခ်ာင္းလို႔ေခၚတဲ့ သာယာလွပတဲ့ ေခ်ာင္းရွိေပမယ့္လည္း တစ္ခါတစ္ရံကလြဲလို႔ မသြားျဖစ္ပါဘူး။ စားစရာ ေသာက္စရာလည္း အင္မတန္ရွားပါးပါတယ္။ တစ္ ခုခုစားခ်င္ရင္ ျမစ္ႀကီးနားကို လူႀကံဳနဲ႔မွာရတယ္။ သူ႔ေဒသ ထြက္ကုန္ေတာ့ ရွိတာေပါ့ေလ။ ႐ိုးတို႔ကေတာ့ မိသားစု ၅ ေယာက္န႔ဲတင္ ေပ်ာ္ေအာင္ေနတတ္တာက သဘာ၀ျဖစ္ေနၿပီဆိုေတာ့ ေဖေဖကအိမ္ေရွ႕မွာ ၾကက္ေတာင္ကြင္းလုပ္ေပး ထားတယ္။ မိုးမရြာရင္ ၾကက္ေတာင္ရိုက္တယ္။ မိုးရြာရင္ အိမ္ထဲမွာ ပင္ေပါင္ခံုလုပ္ေပးထားေတာ့ ပင္ေပါင္႐ိုက္တယ္။ မဟုတ္ရင္ ဂစ္တာတီးၾက သီခ်င္းဆိုၾကနဲ႔ ေပ်ာ္စရာပါပဲ။

နီးစပ္ရာ၀န္ထမ္းေတြက မအားလပ္တဲ့အခါ သူတို႔ကေလးေတြကို ႐ိုးတို႔ေမာင္ႏွမက ေခၚထိန္းေပးၾကပါတယ္။ ကေလးခ်စ္ တတ္သူေတြကိုး။ သူတို႔မိဘေတြအစည္းအေ၀းသြားတဲ့အခါ စုေပါင္းသန္႔ရွင္းေရးသြားလုပ္ၾကတဲ့အခါ ႐ိ္ုးတို႔ေမာင္ႏွမသံုး ေယာက္က ကေလးေတြကို ထိန္းေပးၾကတယ္၊ တစ္ခါတစ္ေလလည္း သူတို႔အိမ္စာမၿပီးေသးတဲ့အခါ စာပါသင္ေပးရတာေပါ့။ စိတ္လည္းရွည္ၾကေတာ့ကေလးေတြကလည္း အိမ္မွာေပ်ာ္ေနၾကတယ္ေလ။

အဲ….. အဲဒီမွာဇာတ္လမ္းကစတာ။

ကေလးေတြ အားလံုးထဲမွာ သဇင္ဆိုတဲ့ကေလးမေလးက ထူးျခားတယ္။ သူကစကားလည္းသိပ္ မေျပာဘူး။ သူ႔မ်က္လံုး ေလးေတြက ၀ိုင္းစက္ၿပီး မည္းနက္ေနေတာ့ထင္ရွားတယ္။ သူက လူေၾကာက္တတ္ပံု ေပၚတယ္။ လူမ်ားလာရင္ေထာင့္တစ္ ေနရာမွာကပ္ၿပီးေနတတ္တယ္။ ဒါကို ႐ိုးက သတိထားမိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူမ်ားလာရင္ သူ႔ကို အနားေခၚထားရတယ္။ သူက မိန္းကေလးဆိုေတာ့ အလွအပကေတာ့ႀကိဳက္သား။ ႏႈတ္ခမ္းနီေလးမ်ား သူ႔အေမကဆိုးေပးထားလိုက္ရင္ ဘာမွကို ေကြၽးလို႔မရေတာ့တဲ့သူ။

တစ္ရက္မွာေတာ့ ေန႔လယ္ခင္း ေအးေအးလူလူ သားအမိေတြစကားေျပာေနၾကတုန္း သဇင္ေရာက္လာပါတယ္။ သူ႔အေမက စုေပါင္းသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရမွာမို႔ လာအပ္သြားတာ။ သူ႔မွာ စာအုပ္နဲ႔ ခဲတံပါလာတဲ့အတြက္ အိမ္စာက်န္ေသးတယ္လို႔ သိလိုက္ ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ေမေမကပဲ ….

“လာ..လာ သဇင္လာ….အိမ္စာေတြ က်န္ေနေသးတာလား။ ႀကီးႀကီးနဲ႔ အတူတူေရးၾကမယ္ေနာ္” ဆိုေတာ့ သဇင္ ေခါင္း ညိမ့္တယ္။ ေမေမ့အနားလာၿပီး စာေရးဖို႔ျပင္ဆင္တယ္။ သူေရးရမယ့္ စာမ်က္ႏွာေရာက္ေတာ့ သူ စေရးတယ္။ သဇင္က သူငယ္တန္းေက်ာင္းသူေလးပါ။ အဲဒီေန႔က သူေရးရမယ့္ သင္ခန္းစာက `ထ´ ကို ႏွစ္မ်က္ႏွာေရးရမွာ။ ေမေမက သမီးေလး ေရးတတ္လားဆိုေတာ့ ေရးတတ္တယ္ႀကီးႀကီးဆိုၿပီး သူက ေရးျပပါတယ္။ လက္ေရးေလးက ၀ိုင္းလို႔။ ဒါနဲ႔ ေမေမကခ်ီးက်ဴး စကားေျပာပါတယ္။

“ဟယ္ သမီးေလးက ေတာ္လိုက္တာ။ ၾကည့္စမ္း သားတို႔ သမီးတို႔ေရ သဇင္လက္ေရးေလးက ၀ို္င္းေနတာပဲ” ဆိုၿပီး ႐ိုးတို႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ကို ေခၚျပတာေပါ့။ ဒီေတာ့ ႐ိုးတို႔လည္း ကေလးစိတ္ေက်နပ္ေအာင္ စာအုပ္ကို၀ိုင္းၾကည့္ၿပီး ဟာ ေတာ္လိုက္တာ။ ဟယ္ ဒါ သဇင္ေရးတာလား။ ဆိုၿပီး အသီးသီး ခ်ီးက်ဴးစကားေတြ ေျပာၾကတာေပါ့။

ဒီေတာ့ အားလံုးက ၀ိုင္းၿပီး ခ်ီးက်ဴးေထာမနာျပဳၾကတဲ့အခါ မယ္သဇင္မာန္တက္သြားပံုရပါတယ္။ မ်က္လံုး၀ိုင္း၀ိုင္းႀကီးေတြမွာ အရည္ေတြတလဲ့လဲ့နဲ႔ ျပံဳးျပံဳးႀကီး အားရပါးရေျပာခ်လိုက္တာက ….

“ဒါေၾကာင့္ သမီးက အျမဲတမ္း ဘဲဇီးကြက္ရတာေပါ့ ႀကီးႀကီးရဲ႕” တဲ့
“ေဟ”
“ဘယ္လို”
“ဘာႀကီး”
“ဘဲဇီးကြက္ ဟုတ္လား”

အာေမဋိတ္သံေတြ သားအမိ ေလးေယာက္ဆီက အသီးသီးထြက္လာၾကပါေတာ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ႐ံုးက ျပန္လာတဲ့ေဖေဖက နားစြန္နားဖ်ားၾကားၿပီး “ဇီးကြက္ဆိုတာ ညမွထြက္တာေလ သဇင္ရဲ႕” ဆိုၿပီး ေျပာပါတယ္။

“ဟာ… ဘဘႀကီးကလည္း မဟုတ္ပါဘူး….သဇင္က ေတာ္လို႔ အၿမဲတမ္း အတန္းထဲမွာဘဲဇီးကြက္ ရတာကိုေျပာျပေနတာပါ” တဲ့။ သူကေတာင္ ျပန္ရွင္းျပေနလိုက္ေသး။`ေမေမေရာ ေဖေဖပါ ေခါင္းကုတ္လိုက္ၾကၿပီး သဇင့္နားမွာ ထုိင္ခ်လိုက္ပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ တစ္ခြန္း ေမးၾကတာေပါ့။

“သမီး ဆရာမက သမီးေတာ္လို႔ အ႐ုပ္ကေလးေတြလုပ္ေပးတာလား”
“ဟုတ္ပါဘူး ႀကီးႀကီးရဲ႕”

“ေအာ္ သိၿပီ ဇီးကြက္႐ုပ္ေတြ ေစ်းထဲက ၀ယ္ေပးတာ ဟုတ္တယ္မို႔လား”
“အာ… ကိုႀကီးကလည္း ဟုတ္ပါဘူး”

“ဘယ္လိုေလးလဲ ဘဲဇီးကြက္က ေျပာျပပါဦး ပံုစံေလးေလ”
“မမႀကီးကလည္း ဒီလိုေလးေလ ေဘာပင္အနီေလးနဲ႔လုပ္ေပးတာ”

“ေအာ္….. မင္နီနဲ႔ ဘဲ႐ုပ္ဆြဲေပးတာလား သဇင္ရဲ႕”
“ဘဘႀကီးကလည္း ဟုတ္ပါဘူးဆို”

ေျပာရင္းႏွင့္ သဇင္ စိတ္မရွည္ေတာ့။ သူ႔စာအုပ္ အေရွ႕ကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္လွန္သည္။ သူဘာရွာေနပါလိမ့္။ အားလံုးကလည္း သူလွန္သမွ်စာရြက္ကို လိုက္ၾကည့္ရတာ ေခါင္းေတြ ဘယ္ညာယမ္းေနၿပီ။ မေတြ႔ေသး။ ေရွ႕မွေနာက္ ေနာက္မွေရွ႕ သံုးေလး ေခါက္လွန္ၿပီး သူစိတ္မရွည္ေတာ့။ သဇင္ မတ္တပ္ရပ္သည္။

တံခါး ေပါက္ဆီသို႔ တစ္လွမ္းခ်င္း…
“ဟဲ့…ဟဲ့..ဘယ္သြားမလို႔လဲ”
“ေနဦးေလ သဇင္… ေမေမ လာေခၚမွ သြားရမယ္”

အားလံုး၀ိုင္းတားေနစဥ္မွာပင္ သဇင့္အေမ ျခံထဲ၀င္လာသည္ကို ျမင္လိုက္ၾကရသည္။ သူ႔အေမကို အိမ္ေပၚကိုပင္ အတက္ မခံ သဇင္က လက္ဆြဲၿပီးေခၚသြားသည္။ သူ႔အေမခမ်ာ သဇင္ေခၚရာေနာက္ တေကာက္ေကာက္ပါသြားေလေတာ့သည္။ ႐ိုးတို႔ လည္း သဇင္စိတ္ေကာက္သြားၿပီအထင္ျဖင့္သူ႔စာအုပ္ႏွင့္ခဲတံေလးကို သိမ္းရင္း ဘဲဇီးကြက္ အေတြးကိုယ္စီျဖင့္ ၿငိမ္ေန ၾကစဥ္ သဇင္ အိ္မ္ေပၚျပန္ေျပးတက္လာသည္။ အေမာတေကာ ျဖင့္လက္ထဲတြင္လည္း ဗလာစာအုပ္တစ္အုပ္ကို ကိုင္ထား သည္။

“ဘဘႀကီး၊ ႀကီးႀကီး၊ မမႀကီးနဲ႔ ကိုႀကီးတို႔ ဒီမွာလာၾကည့္။ သဇင့္ဘဲဇီးကြက္ေတြ ဒီစာအုပ္ထဲမွာ အားႀကီးပဲ”

႐ိုးတုိ႔လည္း အေျပးအလႊား သဇင့္နားမွာစုေ၀းေရာက္ရွိလာၿပီးသူ႔စာအုပ္ထဲငံု႔ၾကည့္လိုက္စဥ္ ေတြ႔လိုက္ရတာကေလးေၾကာင္း မ်ဥ္းတြင္၀ိုင္းစက္လွပစြာေရးထားေသာ သဇင့္လက္ေရးမ်ား၏ ညာဘက္ေအာက္ ေထာင့္တြင္မင္နီျဖင့္ ေသသပ္စြာလတ္ မွတ္ထိုး၍ အဂၤလိပ္လိုေရးထားသည့္ဆရာမ၏ Very Good စာလံုးပင္..။

အားလုံး ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ေနၾကစဥ္ သဇင့္ အေမ၀င္ေျပာလိုက္ေသာ စကားေၾကာင့္ မ်က္လံုးမ်ားပင္ျပဴးက်ယ္သြားရေတာ့သည္။

“အဘနဲ႔ အစ္မရယ္ သဇင္ေလးက ေက်ာင္းမွာအၿမဲ ဘဲဇီးကြက္ရတာေလ…. ရမွာေပါ့ သူက ၀ရိန္းေကာင္းေတာ့ေလ……”

“ဟာ….လာျပန္ပဟ ၀ရိန္းေကာင္းတယ္ ဟုတ္လား” ေဖေဖ့မွာ ႐ံုးကျပန္လာကတည္းကဘာသာ စကားအသစ္မ်ားျဖင့္ ခ်ာ လပတ္ရမ္း ေနရရွာသည္။

“ဟုတ္တယ္ေလ အဘရဲ႕…. ၀ရိန္းေကာင္းတယ္ သဇင္က….ဆရာမ သင္သမွ်အားလံုး ခဏဆိုတတ္တာ.. မွတ္လည္း မွတ္ မိတယ္… ကြၽန္မတို႔က်ေတာ့ ၀ရိန္းမေကာင္းေတာ့ ေလးတန္းနဲ႔ထြက္ခဲ့ရတာ… ေတာ္ေသးတယ္ အဘေရ… အေမနဲ႔တူလို႔ ေတာ့ ၀ရိန္းေကာင္းမွာဟုတ္ဘူး… သူ႔အေဖနဲ႔တူလို႔ေနမွာ”

ဒီေတာ့မွ ႐ိုးတို႔ သေဘာေပါက္သြားရေတာ့သည္။ ၀ရိန္းဆိုတာ သူက ဘိုလိုေျပာေနတာကို Brain ေကာင္းတယ္ ေျပာေန တာကိုး။

ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားစြာေျပာရင္း သဇင္ကလည္း ေျမာက္ႂကြၾကြျဖင့္သူ႔စာအုပ္မ်ားေကာက္သိမ္းကာ သားအမိႏွစ္ေယာက္ျပန္ သြားၾကေလေတာ့သည္။ ႐ိုးတို႔ မိသားစုမွာသာ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ ၀ရိန္းေကာင္းေသာ သားအမိကိုေငးလ်က္…။

"ပညာျမင့္ၿပီး လူမ်ဳိးတင့္ႏိုင္ေစရန္"
ရည္ရြယ္လ်က္.....

႐ိုးေျပျပစ္ေအာင္
03102015 (Sat - 11:00PM)

(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၄၊ ၂၀၁၅ 

Open Source URL
http://moemaka.com/archives/46367

သိုဝွက္​ျခင္​း

Credit >>> Mobogenie Image

ေႏြမ်က္ဝန္းမွာ ေရာ္ရြက္ဝါ
ေၾကြကာကြဲအက္ ေျခရာဝွက္။

မိုးမ်က္ဝန္းမွာ ေငြမွဳန္လႊာ
ရြာသြန္းဖ်န္းပက္ ေျခရာဝွက္။

ေဆာင္းမ်က္ဝန္းမွာ နွင္းမွဳန္လႊာ
ေလမွာႀကဲပက္ ေျခရာဝွက္။

ငါ့မ်က္ဝန္းမွာ ေဝဒနာ
ကဗ်ာေရးလ်က္ ေျခရာဝွက္။

သဏ္​းထြဏ္​းဦး

ဝီလွ်ံဟာရွယ္​ (1738 -1822)

Credit - Google Image

ယူ​ေရးနပ္​စ္​ၿဂိဳဟ္​ကို ၿဗိတိသွ်သိပၸံပညာရွင္​ 

ဝီလွ်ံဟာရွယ္​က (1781) ခုႏွစ္​တြင္​ 

ရွာ​ေဖြ​ေတြ႕ရွိခဲ့သည္​။

Credit >>> Google Image

               

​ေမ​ေမ့အတြက္​ ႏွင္​းဆီ

Credit >>> Mobogenie Image

အမ်ိဳးသားတစ္​​ေယာက္​က မိုင္​(၂၀၀)အကြာမွာ
​ေနထိုင္​တဲ့ သူ႔မိခင္​ထံ ပန္​းတစ္​ခ်ိဳ႕မွာၿပီး ဆိုင္​ကို
ပို႔ခိုင္​းမယ္​လို႔ ရည္​႐ြယ္​ရင္​း ပန္​းဆိုင္​တစ္​ဆိုင္​​ေရွ႕မွာ ကားရပ္​လိုက္​ပါတယ္​။

သူ ကားထဲက ထြက္​လိုက္​တဲ့အခ်ိန္​
ပလက္​​ေဖာင္​း​ေပၚမွာ ႐ွိုက္​ငိုရင္​း ထိုင္​​ေနတဲ့
ခပ္​ငယ္​ငယ္​ က​ေလးမ​ေလးတစ္​​ေယာက္​ကို
သတိျပဳမိလိုက္​တယ္​။

"ဘာျဖစ္​လို႔ ငို​ေနတာလဲ" လို႔ က​ေလးမ​ေလးကို သူ​ေမးလိုက္​​ေတာ့ -

"ကြၽန္​မ ​ေမ​ေမအတြက္​ ႏွင္​းဆီနီတစ္​ပြင္​့ ဝယ္​ခ်င္​လို႔၊ ကြၽန္​မမွာ (၇၅) ဆင္​့ပဲရွိတယ္​။ ႏွင္​းဆီပန္​းတစ္​ပြင္​့က ႏွစ္​​ေဒၚလာႀကီးမ်ား​ေတာင္​..."
က​ေလးမ​ေလး အ​ေျဖၾကား​ေတာ့ သူၿပံဳးၿပီး -

"ငါနဲ႔ အထဲ လိုက္​ခဲ့၊ မင္​းကို ႏွင္​းဆီပန္​းတစ္​ပြင့္
ဝယ္​​ေပးမယ္​"

က​ေလးမ​ေလးကို ႏွင္​းဆီပန္​းတစ္​ပြင္​့ ဝယ္ေပးၿပီး သူ႔မိခင္​အတြက္​လည္​း ပန္​း​ေတြမွာခဲ့တယ္​။ အဲဒီ​ေနာက္​ က​ေလးမ​ေလးကို ကားႀကံဳ​ေခၚတင္​လာၿပီး သူ ရပ္​ခိုင္​းတဲ့ ​ေနရာ ရပ္​​ေပးလိုက္​​ေတာ့ က​ေလးမ​ေလးက ဆိုတယ္​။

"​ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကြၽန္​မ ​ေမ​ေမကို ႏွင္​းဆီပန္​း ကိုယ္​တိုင္​​ေပး​ေပးပါလား"

က​ေလးမ​ေလး ၫႊန္​ျပတဲ့ ​ေနရာၾကည္​့လိုက္​​ေတာ့ အုတ္​ဂူတစ္​ခု...။

အဲဒီကအထြက္​ အမ်ိဳးသားက အိမ္​မျပန္​ဘဲ ပန္​းဆိုင္​ကိုလွည္​့သြားခဲ့တယ္​။ ၿပီး​ေတာ့ သူ႔မိခင္​ထံ ပို႔​ေဆာင္​​ေပးဖို႔ အမွာကို႐ုတ္​သိမ္​းၿပီး ပန္​းစည္​းကို ကိုယ္​တိုင္​ယူရင္​း မိုင္​(၂၀၀)အကြာက သူ႔မိခင္​အိမ္​ဆီ ​ေမာင္​းႏွင္​ခဲ့ပါ​ေတာ့တယ္​။

(မွတ္​ခ်က္​ ။    ။ ဘဝဆိုတာ တိုတုိ​ေလးပါ။ အဲဒီအခ်ိန္​ကာလအတြင္​း သင္​ခ်စ္​တဲ့သူ၊ သင္​့ကို ခ်စ္​ခင္​တဲ့သူ​ေတြကို အခ်ိန္​မ်ားမ်ား ​ေပးလိုက္​ပါ။ သိပ္​​ေနာက္​မက်ခင္​ သူတို႔နဲ႔ အတူတူ​ေပ်ာ္​႐ႊင္​စြာ ျဖတ္​သန္​းပါ။ မိသားစုထက္​ ပိုအ​ေရးႀကီးတဲ့ အရာဆိုတာ မရွိပါဘူး။)

ဇြန္​ခိုင္​ဦး(​ေဆးဝါးတကၠသိုလ္​)

သုတစြယ္​စံု မဂၢဇင္​း
(No.393,August,2015) မွ တစ္​ဆင့္
ျပန္​ကူးယူ​ေဖာ္​ျပသည္​။

အၿပံဳးတစ္​ခုက ​ေခၚ​ေဆာင္​သြားခဲ့တဲ့ ကမ႓ာသစ္​တစ္​ခု

Credit >>> Google Image

လြန္​ခဲ့တဲ့ ဆယ္​နွစ္​​ေလာက္​က ကြၽန္​မဟာ
​ေကာလိပ္​တက္​​ေနဆဲမွာ ကြၽန္​မတို႔တကၠသိုလ္​ရဲ႕
သဘာဝသမိုင္​းျပတိုက္​မွာ အလုပ္​သင္​အ​ေနနဲ႔ ဝင္​​ေရာက္​လုပ္​ကိုင္​​ေနခဲ့ပါတယ္​။

တစ္​ည​ေန ကြၽန္​မျပတိုက္​က လက္​​ေဆာင္​ပစၥည္​းအ​ေရာင္​းဆိုင္​ရဲ႕ ​ေငြသိမ္​းစက္​နားမွာ အလုပ္​လုပ္​​ေနတုန္​း အသက္​ႀကီးႀကီးစံုတြဲတစ္​တြဲ
လက္​တြန္​းလွည္​းစီးလာတဲ့ မိန္​းခ​ေလးတစ္​​ေယာက္​နဲ႔ အတူဝင္​လာတာ​ေတြ႕လိုက္​ရတယ္​။
​ေကာင္​မ​ေလးကို ​ေသ​ေသခ်ာခ်ာၾကည္​့လိုက္​​ေတာ့ သူမဟာ လက္​တြန္​းလွည္​း စီးလာတာ​ေတာင္​ မဟုတ္​ဘဲ လက္​တြန္​းလွည္​း​ေပၚ တင္​ထားတာလို႔ပဲ ​ေျပာရမယ္​ထင္​တယ္​။

အဲဒီမိန္​းက​ေလးမွာ ​ေျခ​ေတြလက္​​ေတြ မရွိဘူး။
​ေခါင္​းနဲ႔ လည္​ပင္​းရယ္​ ကိုယ္​အထက္​ပိုင္​းရယ္​ပဲ ပါတယ္​​ေလ။ သူမဟာ အျဖဴ​ေရာင္​​ေအာက္​ခံမွာ
အနီ​ေရာင္​ ​ေဘာလံုး​ေျပာက္​​ေလး​ေတြပါတဲ့ ဝတ္​စံု​ေသး​ေသး​ေလးကို ဝတ္​ထားတယ္​။ လူႀကီးစံုတြဲက သူမကို ကြၽန္​မဘက္​ တြန္​းလာတဲ့အခ်ိန္​မွာ ကြၽန္​မ ​ေငြသိမ္​းစက္​ကို ငံု႔ၾကည္​့​ေနလိုက္​တယ္​။ ၿပီး​ေတာ့ ကြၽန္​မ မိန္​းက​ေလးဆီကို လွည္​့ၾကည္​့ၿပီး မ်က္​စိတစ္​ခ်က္​ မွိတ္​ျပလိုက္​ပါတယ္​။

သူမရဲ႕ အဘိုးနဲ႔အဘြားဆီက က်သင္​့​ေငြကို လွမ္​းအယူမွာ မိန္​းမငယ္​​ေလးကို ကြၽန္​မျပန္​ၾကည္​့လိုက္​တယ္​။ သူမဟာ ကြၽန္​မျမင္​ဖူးသမွ် ခ်စ္​စရာ အ​ေကာင္​းဆံုး၊ အျပည္​့ဝဆံုး အၿပံဳးနဲ႔ ကြၽန္​မကို ၿပံဳးျပ​ေနတာ ​ေတြ႕လိုက္​ရပါ​ေတာ့တယ္​။ အဲဒီတစ္​ခဏမွာပဲ သူမရဲ႕ ကိုယ္​အဂၤါ ခြၽတ္​ယြင္​းခ်က္​​ေတြအားလံုး ​ေပ်ာက္​ကြယ္​သြားၿပီး ကြၽန္​မ ျမင္​လိုက္​ရတာက​ေတာ့ ဒီမိန္​းမလွ​ေလးဟာ ကြၽန္​မတစ္​ကိုယ္​လံုး အရည္​​ေပ်ာ္​သြား​ေအာင္​ လုပ္​ၿပီး​ေတာ့ ဘဝဆိုတာ ဘာလဲဆိုတဲ့ အျမင္သစ္​ တစ္​ခုကို ႐ုတ္​တရက္​ ​ေပးလိုက္​တာပါပဲ။ ကြၽန္​မကို ဆင္​းဆင္​းရဲရဲနဲ႔ မ​ေပ်ာ္​မ႐ႊင္​ျဖစ္​​ေနတဲ့ ​ေကာလိပ္​​ေက်ာင္​းသူ​ေလး အျဖစ္​က​ေန ဆြဲထုတ္​ၿပီး​ေတာ့ သူမရဲ႕ ကမ႓ာ​ေလးဆီ ​ေခၚ​ေဆာင္​သြားခဲ့တာပါပဲ။ အၿပံဳး​ေတြ၊ ခ်စ္ေမတၱာေတြနဲ႔ ​ေႏြး​ေထြးမႈ​ေတြ ျပည္​့​ေနတဲ့
ကမ႓ာ​ေလး​ေပါ့။

ဒါဟာ လြန္​ခဲ့တဲ့ ဆယ္​နွစ္​​ေလာက္​က အျဖစ္​အပ်က္​က​ေလးပါ။ အခု​ေတာ့ ကြၽန္​မဟာ ​ေအာင္​ျမင္​တဲ့ စီးပြား​ေရး လုပ္​ငန္​းရွင္​တစ္​​ေယာက္​ ျဖစ္​လို႔​ေနပါၿပီ။ ​ေလာကႀကီးမွာ ႀကံဳရတဲ့ ဒုကၡသုကၡ​ေတြအ​ေၾကာင္​း ​ေတြးမိတိုင္​းမွာ ကြၽန္​မ အဲဒီမိန္​းကေလးကို သတိရမိတယ္​။ ကြၽန္​မကို သူသင္​ၾကား​ေပးခဲ့တဲ့ မွတ္​သား​ေလာက္​စရာ ဘဝသင္​ခန္​းစာကိုလည္​း အမွတ္​တရ ရွိ​ေနဆဲပါပဲ။

သာမာန္​ျမင္​့ (မိတၳီလာ)

The Best English Magazine 
No. (151), January, 2012 မွ