ျငမ္​း​ေပးတဲ့လမ္​း

‘‘ဟဲ့… ကိုေအာင္တင္ ဆုံးၿပီတဲ့”
‘‘ဟယ္… ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ။ ဘာျဖစ္တာတဲ့လဲ”
‘‘အစာအိမ္ေသြးေၾကာေပါက္တာကို အခ်ိန္မီ မခြဲႏိုင္လို႔ဆိုလား”
‘‘ကေလးႏွစ္ေယာက္ေတာ့ ဒုကၡပါပဲဟယ္”
‘‘လိမၼာတဲ့ ကေလးေတြက်ေတာ့လည္း ကံဆိုးလိုက္တာေနာ္”

က်ဴးေက်ာ္ ရပ္ကြက္တစ္ခုရဲ႕ မီဒီယာ တစ္ခုလုံး ေခတ္အစားဆုံး သတင္း တစ္ပုဒ္ ျဖစ္သြားတယ္။ ကိုေအာင္တင္ ဆိုတာ ဘာမွမႀကီးက်ယ္ မခမ္းနားတဲ့ ဆိုက္ကားသမား တစ္ေယာက္ပါ။ ဆိုက္ကားသမား တစ္ေယာက္ေသတာ ဒီေလာက္ႀကီး အုတ္ေအာ္ေသာင္းတင္းျဖစ္ ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္း ရိွတယ္ေလ။ အဓိကကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ပါ။ ကိုေအာင္ တင္တို႔လင္မယား ဒီရပ္ကြက္ကို စေရာက္ လာတုန္းက လင္ ကိုယ္ မယားႏွစ္ေယာက္တည္း။ ဘယ္ အရပ္ဘယ္ေဒသကမွန္း တိတိ က်က် ဘယ္သူမွမသိၾကဘူး။ ထုံးစံ အတိုင္း ေနစရာမရိွလို႔လြတ္တဲ့ ေနရာေလးမွာ တဲထိုးၿပီး ေနဖို႔ ေရာက္လာၾကတာ။ ဒီရပ္ကြက္က လူေတြ အကုန္လုံးလည္း ဒီလိုခ်ည္းပဲေလ။ ေနာက္ေတာ့လည္း ခ်က္ ျမဳပ္လို ျဖစ္သြားၾကတဲ့သူေတြခ်ည္း ပါပဲ။

မိန္းမက အငယ္ေကာင္ေလး ကို ေမြးၿပီး မီးတြင္းထဲ မွာတင္ ဆုံးသြားတာ။ ကိုေအာင္တင္ ခမ်ာ ႏွစ္ႏွစ္ သမီးေလး နဲ႔ လသား အရြယ္ သားေလး ကို ထိန္းရတာ တစ္ဖက္၊ ဆိုက္ကားနင္းရတာ တစ္ဖက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ကို ကသီခဲ့တာကိုး။ ကိုေအာင္တင္က ဖေအမို႔ လို႔ ေမြး တယ္လို႔ နာမည္တပ္ရေပမဲ့ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ရပ္ကြက္က အိမ္ေပါက္ေစ့ ဝိုင္းထိန္းတာ မ်ား ပါတယ္။ ခုဆို အႀကီးမေလးက (၇) တန္း၊ အငယ္ေကာင္ေလးက (၅) တန္းေတာင္ ေရာက္ေနေပါ့။

အဲဒီလို အခ်ိန္က်မွ ကိုေအာင္တင္က ဆုံးတယ္ ဆိုေတာ့ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ ဒုကၡေရာက္ၿပီေပါ့။ သာမန္ ဆိုရင္ေတာ့ လူေတြက စုတ္သပ္ ႐ုံနဲ႔ ၿပီးသြားမွာပါ။ ခု ကေလးေတြက ရပ္ကြက္က ဝိုင္း ေမြးထားလို႔ သံေယာဇဥ္ ျဖစ္ေနၾက တာကတစ္ဖက္၊ ကေလးေတြက ႐ုပ္ ရည္ေလးေတြ သန္႔သလို ထူးထူးျခားျခားလိမၼာၿပီး အေန အထိုင္ သိမ္ေမြ႕ၾကတာ တစ္ခ်က္ ေၾကာင့္ ဝိုင္းက႐ုဏာ သက္ေနၾက တာေလ။
ခက္တာက ဘယ္လိုပဲ က႐ုဏာ သက္သက္ ေခၚၿပီးေမြး ထားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေခ်ာင္တဲ့ အိမ္ တစ္အိမ္မွ မရိွဘူး။ ဒီရပ္ကြက္ မွာ ကိုေအာင္တင္ တို႔အိမ္က သား သမီး အနည္းဆုံးပဲ။ ဒီေတာ့ က႐ုဏာ သက္႐ုံေလာက္ပဲ တတ္ ႏိုင္ၾကေပမေပါ့။

ကိုေအာင္တင့္ အသုဘကို ရပ္ကြက္က တာဝန္ယူၿပီး သၿဂႋဳဟ္ လိုက္ၾကတယ္။ ရက္လည္ၿပီးေတာ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္ နဲ႔အတူ ပဲျပဳတ္ သည္ အပ်ဳိႀကီး မေအးဆင့္ကို ရပ္ကြက္အစီအစဥ္နဲ႔ ေနေစလိုက္ တယ္။ ကေလးေတြက ေက်ာင္းမွာ အဆင့္ တစ္၊ ႏွစ္၊ သုံးဝင္ေအာင္ စာေတာ္ ၾကေပမဲ့ မတက္ၾကရေတာ့ ဘူး။ ရပ္ကြက္ကလည္း သူတို႔ဘာ သာသူတို႔ေတာင္ မနက္စာညစာ အလ်ဥ္မီေအာင္ မနည္း ရွာစားေန ၾကရတဲ့ သူေတြခ်ည္း မဟုတ္လား။ သူတို႔ေမာင္ႏွမ ကေတာ့ ဝမ္းေရး အတြက္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေလး ေတြ၊ ရာသီ စာေလးေတြ ဆန္ေကာ ထဲထည့္ၿပီး လွည့္ေရာင္းၾကရတာေပါ့။ ဟိုအိမ္က ဟင္းေလးေပး၊ ဒီအိမ္က ထမင္းေလးေပးနဲ႔ အဆင္ ေျပသလိုပါပဲ။

ကေလးေတြေရွ႕ေရးကို ဦးေႏွာက္ေျခာက္ေနသူ ကေတာ့ ရပ္ကြက္လူႀကီး ဦးေမာင္ခင္ပဲ။ သူက စဥ္းစား ခ်င့္ခ်ိန္တတ္တဲ့သူ ဆိုေတာ့ ကေလးေတြဟာ ဒီလို အေျခအေနမ်ဳိးနဲ႔ ဘဝကို ေရရွည္ ျဖတ္သန္းလို႔မရဘူး ဆိုတာ သူ တြက္ခ်က္မိတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကေလးေတြက ႐ုပ္ရည္အသန္႔ ေလးေတြ။ သူတို႔ပညာေတာ္ပုံက အပံ့ အပိုးေကာင္းလိုက္ရင္ ျမင့္ျမင့္ မားမားဘဝကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ၾကမယ္ ဆိုတာ ခန္႔မွန္း မိတာကိုး။ ဒါေပမဲ့ သူကိုယ္တိုင္ ကလည္း ေတာင္မင္း ေျမာက္မင္း မကယ္ႏိုင္ အေျခအေန ဆိုေတာ့ ကေလးေတြအနာဂတ္ အတြက္ ဘာလုပ္ေပးသင့္တယ္ လို႔ အၿမဲစဥ္းစားေနမိေတာ့တာပဲ။

ဒါေၾကာင့္ လိုလိုမည္မည္လို႔ သေဘာထားၿပီး ကေလးေတြရဲ႕ လိမၼာတဲ့ သတင္းကို ေတြ႕သမွ် လူတိုင္းဆီမွာ ေၾကာ္ျငာဝင္တဲ့ အလုပ္ကို မွန္မွန္ လုပ္ခဲ့တယ္။ သူက ပလတ္စတစ္ ဘူးခြံ၊ ဘီယာ ဘူးခြံ၊ စကၠဴအေဟာင္း၊ သံတိုသံစ ေတြကိုေကာက္တဲ့ဒိုင္ ဆိုေတာ့ ရပ္ကြက္ တကာ လွည့္ေနတဲ့ လူစုံ နဲ႔ ဆက္ဆံေနရေတာ့ ပိုပ်ံ႕ႏွံ႔တာေပါ့။

‘‘ဦးေမာင္ခင္…ဗ်ဳိ႕… ဦးေမာင္ခင္”

တစ္ရက္မွာ ရပ္ကြက္ထဲက ေရစည္တြန္းတဲ့ ေထာ္ဦးက အူယားဖားယားနဲ႔ ေျပးလာတယ္။

‘‘ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ဟိုဘက္ ရပ္ကြက္ထဲက ပဲေက်ာ္ဖို ပိုင္ရွင္က ေမြးစားခ်င္လို႔တဲ့ဗ်”

ဦးေမာင္ခင္ ရင္ထဲမွာ ထိတ္ ခနဲဝမ္းသာ သြားတယ္။ ကေလးေတြ အေၾကာင္း သူမ်ားေတြကို ျဖန္႔ေဝ ခဲ့တာ ဒီလိုျဖစ္လာဖို႔ တိုက္႐ိုက္ႀကီး မရည္ရြယ္ေပမဲ့ တစ္မတ္သားဖိုး ေလာက္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး လုပ္ခဲ့ တာမဟုတ္လား။

‘‘ေဟ…ဟုတ္လား၊ ဘယ္ လိုေျပာလို႔လဲ၊ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာစမ္းပါဦးကြ”

ဦးေမာင္ခင္ ပ်ာပ်ာသလဲ စိတ္ဝင္စားပုံျပေတာ့ ေထာ္ဦး လည္း ေျပာအားရိွၿပီေပါ့။

‘‘သူတို႔လင္မယားက အရာ ရာျပည့္စုံေနေပမဲ့ ကေလးမရႏိုင္ ဘူးတဲ့ဗ်။ ကေလး ႐ူး႐ူးေနတာကို က်ဳပ္က သိေတာ့ ေရသြားထည့္ တိုင္း ကေလးေတြ ေတာ္ေၾကာင္း၊ သနားစရာ ေကာင္းေၾကာင္းကို ေန႔တိုင္းေျပာတာဗ်။ သူတို႔က ေမြးစားဖို႔ေတာ့ အစီအစဥ္ ရိွတယ္။ ဒါေပမဲ့ မ်ဳိး႐ိုး မသန္႔မွာလည္း စိုးရိမ္ပုံရတယ္ဗ်။ ဒီကေလးေတြ က်ေတာ့ အေဖအေမက ဆင္းရဲ ေပမဲ့ နာမည္ပ်က္မရိွေတာ့ နည္း နည္းစိတ္ပါ ပုံရတယ္။ က်ဳပ္က လည္း ကေလးေတြရဲ႕ ဇာတ္နာပုံ ေတြကို စီကာပတ္ကုံးေျပာျပေတာ့ စိတ္ပါ သြားပုံရတယ္ဗ်။ ဒါေပမဲ့ ႏွစ္ေယာက္ စလုံးေတာ့ ေမြးခ်င္စိတ္ မရိွဘူးတဲ့။ ခြဲေခၚရင္ ေကာင္းပါ့ မလားလို႔ ေျပာတယ္ဗ်။ က်ဳပ္က လည္း ကေလးႏွစ္ေယာက္ စလုံး ဆင္းရဲေန တာနဲ႔စာရင္ တစ္ေယာက္ ေကာင္းစားသြားလည္း မနည္းဘူး ဆိုၿပီး ရတယ္လို႔ေျပာခဲ့တယ္”

‘‘ေအး…ေကာင္းတယ္ ေထာ္ဦး။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔က ဘာေျပာလဲ”

ဦးေမာင္ခင္က တံေတြး အတင္း မ်ဳိခ်ၿပီး အငမ္းမရ ေမးပါ ေလေရာ။ ေထာ္ဦးက

‘‘ခင္ဗ်ားနဲ႔လာေတြ႕ၿပီး ကေလးေတြကို ၾကည့္ဦးမယ္တဲ့ဗ်”

ဦးေမာင္ခင္က သူ႔ေပါင္ကို သူ လက္ဝါးနဲ႔ေျဖာင္းခနဲေနေအာင္ ႐ိုက္ၿပီး ၿပဳံးၿပဳံးႀကီးေတြးေနလိုက္ တာ။ ေထာ္ဦးက ျပန္ေတာ့မယ္  လို႔ ႏႈတ္ဆက္တာေတာင္ ျပန္မေျပာ ႏုိင္ဘူး။

ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ပဲေၾကာ္ဖိုက သူေဌးလင္မယားက ေမြးစားေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ဟာ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ပ်ံ႕သြားတယ္။ ဦးေမာင္ခင္ လည္း သတင္းေမးသူ ေတြကို ျပန္ၾကားေရးလုပ္ေနရတာ နားကို မနားရဘူး။ ကေလးႏွစ္ ေယာက္ကို ဦးေမာင္ငယ္ က ေခၚ ေျပာ တယ္။

‘‘သူတို႔က တစ္ေယာက္ပဲ ေမြးစားခ်င္တာတဲ့ကြ။ ကံေကာင္း တဲ့သူ ပါသြားမွာပဲ။ ဘယ္လိုလဲ။ မင္းတို႔ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ကေရာ ခြဲႏိုင္ပါ့မလား”

ႀကိဳတင္ေမးထားမွ ျဖစ္မွာေလ။ ပဲေၾကာ္ဖို သူေဌးလင္မယား လာရင္ သူက ယာယီ အုပ္ထိန္းသူ အေနနဲ႔ တရားဝင္ေအာင္ လုပ္ေပး ရမွာကိုး။ ကေလးေတြရဲ႕သေဘာ ထားကို အရင္သိထားမွျဖစ္မွာ မဟုတ္လား။ ေတာ္ၾကာ အားလုံး ေျပာဆိုၿပီးမွ မလိုက္ခ်င္ပါဘူးဆို ခက္ဦးမယ္။

ဦးေမာင္ခင္ အဲဒီလိုေျပာ လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ေမာင္ႏွမႏွစ္ ေယာက္က မ်က္လုံးေလး ကလယ္ ကလယ္နဲ႔ တိုင္ပင္သလို အျပန္ အလွန္ ၾကည့္ေနၾကတာ ဘာစကား မွ ထြက္မလားဘူး။ ေတာ္ေတာ္ ၾကာေတာ့မွ အစ္မလုပ္တဲ့သူက

‘‘ႏွစ္ေယာက္စလုံး ေခၚပါလို႔ ေျပာလို႔မရဘူးလား ဦးေလးရယ္” ဆိုၿပီး ေတာင္းပန္တဲ့ အသံမ်ဳိးေလး နဲ႔ ေျပာတယ္။ ဦးေမာင္ခင္က

‘‘အဲဒီလိုေတာ့ ေျပာမွာေပါ့ ေအ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ေယာက္ပဲ ေခၚ သြားခ်င္တယ္ လို႔ ျဖစ္လာရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ဆိုတာ ႀကိဳတင္ စဥ္းစား ထားရမွာေလ။ မခြဲခ်င္ဘူး ဆိုရင္ေတာ့ အစကတည္းက အျပတ္ေျပာ ထားရမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သမီးတို႔ကို ဦးေလးေျပာခ်င္တာက ရပ္ကြက္ခ်င္းလည္း သိပ္ေဝးတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္သူ႕ကိုပဲ ေခၚသြားေခၚသြား လိုက္သြားသင့္ တယ္လို႔ ထင္တယ္။ ႏွစ္ေယာက္ စလုံးက ပညာေတာ္ၾကေတာ့ ေက်ာင္း ဆက္တက္ရင္ ထူးထူးခြၽန္ ခြၽန္ျဖစ္မွာ ေသခ်ာတယ္ကြဲ႕။ သမီး ကလည္း အရြယ္ေရာက္ လာၿပီ ဆို ေတာ့ အုပ္ထိန္းသူ မရိွဘဲ အလြတ္ အကြၽတ္ႀကီးေနလို႔ မေကာင္းေတာ့ ဘူးေလ။ တစ္ေယာက္ေကာင္းစား ရင္ တစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ လို႔ရ တာေပါ့ေအ”

ဦးေမာင္ခင္ စကားက ျငင္း လို႔မရေပမဲ့ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ စလုံးကို ေတြေဝေစခဲ့တာ အမွန္ပဲ။ သူတို႔ ဦးေႏွာက္ေလးေတြ နဲ႔ မေတြး တတ္ေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ ျဖစ္လာ သမွ် ေလ်ာက္လ်ားပဲ လို႔ သေဘာ ထားၿပီး ဘာမွမစဥ္းစားေတာ့ ဘူး။

ေနာက္သုံးရက္ေလာက္ေန ေတာ့ သူေဌးလင္မယားေရာက္ လာၿပီး ဦးေမာင္ခင္နဲ႔ေတြ႕တယ္။ ကေလးေတြနဲ႔ ေတြ႕မေပးခင္ ဦးေမာင္ခင္ က ကေလးေတြ အေျခ အေနကို ေျပာျပၿပီး ႏွစ္ေယာက္ စလုံးကို ေမြးစားဖို႔ တြန္းတိုက္ ေျပာတာပဲ။ သူေဌးလင္မယား က လည္း ေျမစမ္း ခရမ္းပ်ဳိး ရမွာဆိုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ႀကီး မေမြးခ်င္ဘူး။ ဘယ္လိုမွ ေျပာလို႔ မရေတာ့ သူတို႔ ထိုက္နဲ႔ သူတို႔ကံ ဆိုၿပီး ကေလးႏွစ္ ေယာက္ နဲ႔ ေခၚေတြ႕ေပးလိုက္ တယ္။

ကေလးေတြကို ျမင္လိုက္တာ နဲ႔ သူေဌး လင္မယားရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ ေမတၱာဓာတ္ေတြနဲ႔ ဝင္းလက္ သြားလိုက္တာ။ ေဘးက အကဲ ခတ္ ေနတဲ့ ဦးေမာင္ခင္ေတာင္ အဆင္ ေျပၿပီ ဆိုတာ တန္းသိလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူ႔ကိုေရြးမယ္ ဆိုတာ က ပေဟဠိပဲ။ ဦးေမာင္ ခင္ ရင္ထဲမွာ ဘုရားစာေတြ က်ိတ္ရြတ္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္စလုံးကို ေခၚသြားပါေစ လို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ရတာ။ သတင္း ၾကားလို႔ လာရပ္ ၾကည့္သူေတြက လည္း တစ္ရပ္ကြက္လုံးနီးပါးပဲ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူေဌး ကေတာ္က

‘‘သားတို႔ သမီးတို႔က အန္တီတို႔အိမ္ မွာေရာ ေနခ်င္ၾကရဲ႕လားဟင္” လို႔ ခ်ဳိရႊင္ေနတဲ့ အၿပဳံးမ်က္ႏွာနဲ႔ ေမးလိုက္တယ္။ ဒီလိုေမး မယ္ ဆိုတာ ဦးေမာင္ခင္ သိၿပီးသားေလ။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးေတြကို ႀကိဳသင္ၿပီးသား။ အႀကီးမေလးက

‘‘ဟုတ္ကဲ့ ေနခ်င္ပါတယ္ရွင့္။ အိမ္အလုပ္ေတြကိုလည္း ကူလုပ္ ပါ့မယ္။ လိမ္လိမ္မာမာနဲ႔ စကား နားေထာင္ၿပီး စာလည္း ႀကိဳးစား ပါ့မယ္ရွင့္”

ၿပီးၿပီေပါ့။ ဦးခင္ေမာင္သင္ ထားတဲ့အတိုင္း ကြက္တိပဲ။ သူေဌး လင္မယားဆိုတာ ကေလးမေလး ကိုဆြဲဖက္ၿပီး နမ္းေတာ့မယ့္အတိုင္း ပီတိေတြ ေဝသြားလိုက္ၾကတာ။ ၿပီးေတာ့ ေကာင္ေလးကို ဆက္ေမး တယ္။

‘‘သားကေရာ…ေျပာပါဦး”
ဦးေမာင္ခင္ ရင္ေတြတဒိန္း ဒိန္းခုန္လာတယ္။ သူေဌးကေတာ္ ေမးေနပုံက တစ္ေယာက္ေရြးမယ့္ ပုံစံနဲ႔မွ မတူေတာ့တာ ကိုး။ ႏွစ္ေယာက္ စလုံးကို ေသြးသက္ၿပီး ေခၚသြားရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္း မလဲလို႔ ေတြးလိုက္မိတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ပဲ ေကာင္ေလး ဆီက ေဘာက္ဆတ္ဆတ္ေျဖသံ ထြက္ လာတယ္။

‘‘ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ မေနခ်င္ဘူး။ ေက်ာင္းလည္း မတက္ခ်င္ဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေစ်းပဲေရာင္း ခ်င္တယ္”

ဦးေမာင္ခင္ေခါင္းကို မိုးႀကိဳး ပစ္လိုက္သလိုပဲ။ သင္ထားတုန္းက ဒီလိုမွမဟုတ္တာကိုး။ ဒီကေလး ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုေျပာလိုက္တာလဲ။ အႀကီးမေလးကလည္း ထင္မထား တာဆိုေတာ့ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ေပါ့။

ေနာက္ဆုံး ရလဒ္ကေတာ့ ဘာျဖစ္ ရဦးမွာလဲ။ သူေဌးလင္ မယားက ကေလးမေလးကို သမီး အျဖစ္ ေမြးစားဖို႔ ေခၚသြားတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ဦးေမာင္ခင္ေလ .. ေဒါသျဖစ္လြန္းလို႔ ေကာင္ေလးကို ႐ိုက္မိမလိုေတာင္ ျဖစ္ေသးတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြအကုန္လုံး လည္း ေကာင္ေလးကို တစ္ေယာက္ တစ္ေပါက္ဝိုင္းၿပီး ဆူလိုက္ၾက၊ ေငါက္လိုက္ ၾကတာ ပြက္ပြက္ကို ညံလို႔။ ေကာင္ေလး ကေတာ့ အလယ္ေကာင္မွာ ေခါင္းငိုက္စိုက္ ေလးခ်ၿပီး မ်က္ရည္ေတြ ေတြေတြ က်လို႔ေပါ့။

က႐ုဏာေဒါေသာနဲ႔ ဝိုင္း ေျပာၾကတဲ့ လက္ပံပင္ဆက္ရက္ က်သလို အသံေတြ မ်ားလြန္းလာ ေတာ့ ေကာင္ေလးက တစ္ခြန္း တည္း ထေျပာ လိုက္တာ ပါးစပ္ အေဟာင္းသားနဲ႔ အကုန္တိတ္ ဆိတ္သြားေတာ့တာပဲ။ ေကာင္ ေလးငိုသံပါႀကီးနဲ႔ ေျပာလိုက္တာက
‘‘သူတို႔က ကြၽန္ေတာ့္ကိုပဲ ေခၚခ်င္တယ္ဆို မမတစ္ေယာက္ တည္း က်န္ေနခဲ့မွာေပါ့ဗ်” တဲ့။

သက္ဦးေမာင္

ရတီမဂၢဇင္​း ရသဝတၳဳတို
http://yatimagazine.com/archives/19008